Poniedziałek - Sobota9.00 - 20.00
ul. Głogowska 47a lok. 1a 60-736 Poznań
Tel.+48696293998
ZapraszamyJeżeli chcesz mieć przewagę problemy powierz najlepszym specjalistom
Twoja sprawa z zakresu prawa spadkowego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Zrzeczenie się zachowku, dziedziczenia i spadku na piśmie, gębę czyli ustnie

Spadkobierca ustawowy może przez umowę z przyszłym spadkodawcą zrzec się dziedziczenia po nim. Umowa taka powinna być zawarta w formie aktu notarialnego. Zrzeczenie takie jest jedyną dopuszczalną czynnością prawną dotyczącą spadku po osobie żyjącej. W umowie takiej przyszły spadkobierca ustawowy zrzeka się dziedziczenia po przyszłym spadkodawcy, czyli zrzeka się praw, które będą mu przysługiwały z mocy ustawy. Umowa taka wywołuje skutki prawne dopiero z chwilą śmierci osoby, po której ma miejsce zrzeczenie się dziedziczenia. Umowa zrzeczenia się dziedziczenia zawierana jest pomiędzy przyszłym spadkodawcą a osobą należącą do kręgu jego spadkobierców ustawowych. Zrzekającym się może być każda osoba z tego kręgu, niezależnie od kolejności powołania do dziedziczenia. Skutki prawne związane z zawarciem umowy zrzeczenia się dziedziczenia powstaną dopiero z chwilą otwarcia spadku, osoby objęte umową zostają wyłączone od dziedziczenia, tak jakby nie dożyły otwarcia spadku.

Zrzeczenie się dziedziczenia obejmuje również zstępnych zrzekającego się, chyba że umówiono się inaczej. Zrzekający się oraz jego zstępni, których obejmuje zrzeczenie się dziedziczenia, zostają wyłączeni od dziedziczenia, tak jakby nie dożyli otwarcia spadku. W umowie zrzeczenia się dziedziczenia można więc ograniczyć skutki zrzeczenia się dziedziczenia tylko do zrzekającego się, czyli postanowić, że zstępni nie będą objęci zrzeczeniem, bądź też skutki zrzeczenia obejmą tylko niektórych zstępnych. Zstępni zrzekającego zostają objęci skutkami zrzeczenia się dziedziczenia niezależnie od swojej woli i zgody, przy czym skutki te dotyczą nie tylko zstępnych żyjących w chwili zawierania umowy, ale także zstępnych urodzonych po tej dacie oraz zstępnych, których pochodzenie od zrzekającego się zostało ustalone po dacie zawarcia umowy lub po dacie otwarcia spadku.

Spadkobierca ustawowy może zrzec się dziedziczenia tylko w drodze umowy notarialnej z przyszłym spadkodawcą, zawartej w formie aktu notarialnego (art. 1048 KC). Niezachowanie formy szczególnej aktu notarialnego powoduje nieważność czynności prawnej (art. 73 § 2 KC). Jednostronne oświadczenie spadkobiercy czy spadkodawcy w formie obietnicy, deklaracji, wiadomości czy rozmowy o zrzeczeniu się dziedziczenia nie ma więc znaczenia prawnego (zob. np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 20 maja 1984 r., III_CRN_35/84, OSNCP 1984, nr 10, poz. 1084).

Zrzeczenie się zachowku, dziedziczenia i spadku na piśmie gębę albo ustnie Poznań Warszawa

Zgodnie z treścią art. 991 § 1 KC zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należą się, jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek). Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia (art. 991 § 2 KC).

Swoboda dysponowania majątkiem za życia, na przykład w formie darowizn, czy swoboda testowania pozwalająca na dowolne dysponowanie majątkiem w testamencie na wypadek śmierci mogą prowadzić do pokrzywdzenia osób najbliższych spadkodawcy, które zresztą czasem przyczyniają się do tworzenia lub powiększania majątku spadkowego. Stąd też osoba fizyczna ma przynajmniej moralny obowiązek wspierania rodziny, w tym też pozostawienia im korzyści ze spadku. Jednakże o tym, kto, jakie i na jakich zasadach otrzyma korzyści po zmarłym, decyduje ustawa. Można więc twierdzić, że w kręgu rodziny zmarłego istnieją osoby, którym pozostawienie korzyści jest obligatoryjne w zakresie określonym w ustawie. Wobec tego zasadą jest, że nikt nie może na wypadek swojej śmierci rozrządzić majątkiem zupełnie dobrowolnie, z pominięciem najbliższych.

Jeżeli uprawniony nie otrzymał należnego mu zachowku bądź w postaci uczynionej przez spadkodawcę darowizny, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu, przysługuje mu przeciwko spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia. Nie ma więc znaczenia, w jakiej postaci roszczenia uprawnionego z tytułu zachowku zostały zaspokojone. W każdym też przypadku, gdy uprawniony do zachowku, dziedziczący z ustawy wespół z innymi osobami, nie otrzymał należnego mu zachowku, ma przeciwko współspadkobiercom roszczenia o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia.

Prawo spadkowe zapewnia zatem członkom najbliższej rodziny spadkodawcy, zaliczonym do kręgu uprawnionych do zachowku, uzyskanie korzyści ze spadku niezależnie od woli spadkodawcy, to jest choćby spadkodawca pozbawił ich tej korzyści przez rozporządzenia testamentowe lub dokonane darowizny.

Zgodnie z art. 991 § 1 KC zstępnym, małżonkowi oraz rodzicom spadkodawcy, którzy byliby powołani do spadku z ustawy, należy się jeżeli uprawniony jest trwale niezdolny do pracy albo jeżeli zstępny uprawniony jest małoletni – dwie trzecie wartości udziału spadkowego, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym, w innych zaś wypadkach – połowa wartości tego udziału (zachowek).

Uprawniony może otrzymać zachowek przede wszystkim w postaci powołania do spadku, zapisu lub uczynionej przez spadkodawcę na jego rzecz darowizny (art. 991 § 2 KC). Gdy jednak to nie nastąpi przysługuje mu względem spadkobiercy roszczenie o zapłatę sumy pieniężnej potrzebnej do pokrycia zachowku albo do jego uzupełnienia. Stosownie do art. 1000 § 1 KC w sytuacji, gdy uprawniony nie może otrzymać należnego mu zachowku od spadkobiercy lub osoby, na rzecz której został uczyniony zapis windykacyjny, może on żądać od osoby, która otrzymała od spadkodawcy darowiznę doliczoną do spadku, sumy pieniężnej potrzebnej do uzupełnienia zachowku. Jednakże obdarowany jest obowiązany do zapłaty powyższej sumy tylko w granicach wzbogacenia będącego skutkiem darowizny.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego zwrócono uwagę, że w sytuacji w której spadkodawca uczynił darowiznę na rzecz uprawnionego do zachowku i na rzecz jego małżonka z zastrzeżeniem, że przedmiot darowizny wejdzie do majątku wspólnego obdarowanych, zaliczeniu na należny uprawnionemu zachowek podlega tylko wartość połowy przedmiotu darowizny (zob. wyroki; z dnia 30 października 2003 r., IV CSK 158/02, Biul. SN 2004, Nr 4, poz. 8 oraz z dnia 12 maja 2000 r., II CKN 542/00). W uzasadnieniu tego stanowiska wskazano, że jego przyjęciu nie sprzeciwia się bezudziałowy charakter wspólności ustawowej (art. 31 § 1 KRO). Konsekwencją ukształtowania wspólności ustawowej jako wspólności łącznej jest zakaz dokonywania w czasie jej trwania podziału majątku wspólnego oraz zakaz rozporządzania i zobowiązywania się do rozporządzenia udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie małżonkowi w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku (art. 31 i art. 35 KRO).

Zrzeczenie się zachowku, dziedziczenia i spadku na piśmie  gębę albo ustnie

W art. 996 zdanie pierwsze KC chodzi natomiast o zaliczenie przysporzenia uzyskanego przez uprawnionego na należny mu zachowek. Jeżeli uprawniony do zachowku pozostaje we wspólności ustawowej, a przedmiot darowizny dokonanej przez spadkodawcę na rzecz obojga małżonków wszedł do majątku wspólnego, to zachodzą podstawy do przyjęcia, że przysporzeniem na rzecz samego uprawnionego jest tylko połowa wartości tego przedmiotu. Wniosek ten jest uzasadniony w świetle art. 42 i art. 43 § 1 KRO, skoro od chwili ustania wspólności ustawowej do majątku, który był nią objęty, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych, a oboje małżonkowie mają równe udziały w majątku wspólnym.

Zgodnie z art. 5 KC nie można czynić ze swego prawa użytku, który by był sprzeczny ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem tego prawa lub z zasadami współżycia społecznego. Takie działanie lub zaniechanie uprawnionego nie jest uważane za wykonywanie prawa i nie korzysta z ochrony. Zgodność roszczenia zachowkowego z zasadami współżycia społecznego należy badać w dwóch aspektach:

1. Relacje spadkodawca – uprawniony do zachowku, to jeżeli nie zachodzą przyczyny z art. 928 lub 1008 KC należy przyjąć, że żądanie zachowku w tej relacji nie jest sprzeczne z zasadami współżycia społecznego.

2. Relacje zobowiązany do zachowku – uprawniony do zachowku. W tym aspekcie istnieje możliwość oceny zgodności z zasadami współżycia społecznego dochodzenia roszczenia o zachowek; przy czym należy pamiętać, że konieczne jest uwzględnienie charakteru wierzytelności z tytułu zachowku i okoliczności, że dłużnik otrzymał nieodpłatnie korzyść jaką jest spadek. Należy mieć na względzie to, że prawo uprawnionego do zachowku przysługujące mu ze względu na bliski stosunek rodzinny między nim a spadkodawcą służy urzeczywistnieniu obowiązków moralnych, jakie spadkodawca ma względem swoich najbliższych.

W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że roszczenie o zachowek w konkretnym przypadku może być uznane za sprzeczne z art. 5 KC. Chodzi tu o wypadki wyjątkowe. Wskazana sprzeczność z zasadami współżycia zachodzi wówczas, gdyby w świetle reguł lub wartości moralnych powszechnie społecznie akceptowanych, żądanie zapłaty należności z tytułu zachowku musiało być ocenione negatywnie. Oceniając ewentualne nadużycie praw podmiotowych nie można też pomijać, że zachowek reguluje stosunki pomiędzy spadkodawcą a ustawowym spadkobiercą. Osoba obowiązana do jego zapłaty, która uzyskała korzyść majątkową na podstawie umowy darowizny, wykonuje zaś obowiązek nałożony na nią przez ustawodawcę. Przy badaniu ewentualnych nadużyć, w przeważającej mierze należy więc brać pod uwagę stosunek spadkobiercy względem spadkodawcy. Relacje pomiędzy uprawnionym do zachowku a zobowiązanym do jego zapłaty mają również znaczenie, jednak postępowanie ogranicza się w takim przypadku do oceny czy stan majątkowy i zdrowotny stron jest na tyle zróżnicowany, że żądanie zachowku jest nadużyciem prawa. Relacje rodzinne mają także znaczenie, jednakże drugoplanowe.

Przy stosowaniu art. 5 KC trzeba mieć na względzie, że domniemywa się, iż korzystający ze swego prawa czyni to w sposób zgodny z zasadami współżycia społecznego (ze społeczno-gospodarczym przeznaczeniem prawa). Dopiero istnienie szczególnych okoliczności może domniemanie to obalić i pozwolić na zakwalifikowanie określonego zachowania, jako nadużycia prawa, niezasługującego na poparcie z punktu widzenia zasad współżycia społecznego. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2017 r. I ACa 883/16)

Ciężar wykazania szczególnych okoliczności, przełamujących ww. domniemanie, spoczywa na stronie procesu powołującej się na art. 5 KC (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 18 sierpnia 2017 r. I ACa 883/16).

Sprawa sadowa opracowana przez Kancelarię

Pozwem powódka W. P. wniosła o zasądzenie od pozwanej H. P. kwoty 25.000,00 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty tytułem zachowku po matce Z. C. oraz o rozstrzygnięcie o kosztach postępowania według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwu wskazała, iż Sąd Rejonowy w Kaliszu postanowieniem z dnia 31 sierpnia 2018 r. w sprawie I Ns 1005/16 stwierdził, że spadek po zmarłej Z. C. nabyły H. P. i W. P. po ½ części każda. Zmarła Z. C. za życia rozporządziła swoim majątkiem, bowiem umową darowizny spadkodawczyni wraz z mężem J. C. przekazali pozwanej H. P. i jej mężowi gospodarstwo rolne z dwoma budynkami mieszkalnymi i powierzchni 2.400 ha składające się z działek oznaczonych geodezyjnie nr (…) położone w miejscowości R., dla której to nieruchomości Sąd Rejonowy w Kaliszu prowadzi księgę wieczystą nr (…). Powódka nie została wydziedziczona ani nie zrzekła się dziedziczenia, nie została też uznana za niegodną dziedziczenia. Nie otrzymała również należnego jej zachowku bądź w postaci darowizny uczynionej przez rodzica za jego życia, bądź w postaci powołania do spadku, bądź w postaci zapisu. Wobec tego pozwana jako obdarowana, jest zobowiązana po śmierci matki Z. C. do zapłaty zachowku na jej rzecz. Obliczając wysokość należnego zachowku powódka podała, iż wartość połowy nieruchomości spadkowej stanowi kwotę 200.000,00 zł, a skoro wartość udziału spadkowego, który by przypadał powódce przy dziedziczeniu ustawowym po matce wynosi ½, to z tytułu zachowku należna jest kwota 25.000,00 zł (1/4). Powódka podniosła jednocześnie, że pozwana – mimo uprzedniego wezwania – odmówiła zapłaty jakiejkolwiek kwoty zachowku, uznając roszczenie za bezzasadne.

Zrzeczenie się zachowku, dziedziczenia i spadku na piśmie gębę albo ustnie Poznań Warszawa

Ustosunkowując się do żądania pozwu, pozwana wniosła o oddalenie powództwa w całości oraz o zasądzenie od powódki na rzecz pozwanej kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych. W uzasadnieniu wskazała, że powódka zrzekła się roszczenia o zachowek. Złożyła bowiem oświadczenie, że zrzeka się spadku po J. i Z. C., a także że nie wnosi żadnych roszczeń spadkowych względem H. i J. P. (1).

Spór w sprawie sprowadzał się do faktu skutecznego zrzeczenia się spadku po J. i Z. C. w oparciu o oświadczenie zgodnie z treścią którego powódka zrzeka się spadku po J. C. oraz Z. C. na rzecz J. i H. P.. W oświadczeniu tym wskazano również, że W. P. nie wnosi żadnych roszczeń spadkowych do pozwanej i jej małżonka. Zdaniem Sądu powyższego oświadczenia nie można uznać za prawnie skuteczne zrzeczenie się dziedziczenia po spadkodawczyni (z uwagi na niezachowanie formy aktu notarialnego przewidzianej w art. 1048 KC, a także, a w zasadzie przede wszystkim, przy uwzględnieniu, iż ten rodzaj umowy może być zawarty wyłącznie miedzy przyszłym spadkodawcą a osobą należącą do kręgu jego spadkobierców ustawowych), ani za prawnie skuteczne zrzeczenie się prawa do zachowku. W tej ostatniej kwestii stwierdzić należy, że z treści pisemnego oświadczenia powódki w żaden sposób nie wynika, iż wolą powódki wyrażoną w tym piśmie było zrzeczenie się prawa do zachowku. Wobec powyższego, przyjąć należy, iż treść wyżej przywołanego oświadczenia nie pozbawia powódki obecnie prawa do zachowku, jak również nie stwarza podstaw do przyjęcia, że występowanie przez powódkę przeciwko pozwanej o pokrycie zachowku narusza jakiekolwiek zasady współżycia społecznego (art. 5 KC).

Wracając do meritum sprawy, w świetle cytowanych przepisów należy stwierdzić, iż powódka W. P. niewątpliwie jest osobą uprawnioną do uzyskania zachowku po zmarłej Z. C. – jest jej córką i nie została wydziedziczona. Natomiast odpowiedzialność pozwanej wynika z faktu, że została ona obdarowana przez spadkodawczynię jedynym wartościowym składnikiem tego majątku w postaci nieruchomości położonej w miejscowości R. składającej się z działek oznaczonych nr(…).

W niniejszej sprawie, spadkodawczyni Z. C. nie pozostawiła po sobie żadnego majątku ani też długów spadkowych. Jedynym zatem składnikiem majątkowym, który należało wziąć pod uwagę przy ustalaniu substratu zachowku była wartość udziału w prawie własności nieruchomości, stanowiącego przedmiot umowy darowizny. Obowiązek doliczenia darowizny wynika z treści art. 994 § 1 KC , który stanowi, iż jedynie drobne darowizny zwyczajowo przejęte oraz dokonane dawniej niż przed dziesięciu laty licząc wstecz od otwarcia spadku, a także na rzecz osób nie będących spadkobiercami albo uprawnionymi do zachowku, są wyłączone od doliczenia.

Umowa zawarta pomiędzy Z. C. i J. C. a pozwaną H. P. i jej mężem J. P. (3) była umową darowizny, zatem przedmiot tej darowizny podlega doliczeniu do wartości spadku. W niniejszej sprawie przedmiotem darowizny wyczerpującej cały majątek spadkowy była zabudowana nieruchomość położonej w J., gmina K., oznaczonej nr 202, 308, 309, 310 i 311 o obszarze 2.40,00 ha, zabudowana budynkiem mieszkalnym, parterowym i zabudowaniami gospodarczymi. Celem ustalenia wartości powyższej nieruchomości Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego sądowego z dziedziny szacowania nieruchomości. Wartość rynkowa nieruchomości według stanu na dzień 07 września 1993 r. bez uwzględnienia obciążenia służebnością mieszkania wynosiła 132.000,00 zł, przy uwzględnieniu obciążenia służebnością mieszkania wynosiła zaś 82.000,00 zł, co stanowiło czystą wartość spadku.

W niniejszej sprawie powódka dochodzi zapłaty kwoty tytułem zachowku po zmarłej matce Z. C.. Jak wynika z akt sprawy rodzice powódki Z. i J. C. pozostawali w ustawowej wspólności majątkowej. Do spadku po zmarłym J. C. wchodziła zatem połowa przysługującemu małżonkowi udziału w nieruchomości. Co więcej umową darowizny  J. i Z. małżeństwo C. darowali H. i J. małżeństwo C. opisaną zabudowaną nieruchomość do wspólności ustawowej, a obdarowani oświadczyli, że darowiznę przyjmują. Tym samym wartość przysporzenia na rzecz pozwanej H. P. wynosiła ½ , a na rzecz jej małżonka J. P. (1) wynosiła rownież ½ wartości nieruchomości.

Trzeba zatem uznać, że w sytuacji, w której spadkodawca uczynił darowiznę na rzecz uprawnionego do zachowku i na rzecz jego małżonka z zastrzeżeniem, że przedmiot darowizny wejdzie do majątku wspólnego obdarowanych, przy ustalaniu substratu zachowku należy doliczyć do wartości czystej spadku połowę wartości przedmiotu darowizny. B. charakter wspólności ustawowej nie może prowadzić do doliczenia wartości przysporzenia uzyskanego przez osobę niebędącą spadkobiercą ani uprawnioną do zachowku w drodze darowizny dokonanej przez spadkodawcę przed więcej niż dziesięciu laty. Przyjęcie odmiennego zapatrywania pozostawałoby w sprzeczności z treścią art. 994 § 1 KC.

Powyżej zaprezentowane rozważania prowadzą do wniosku, iż skoro wartość całej darowanej nieruchomości z uwzględnieniem obciążenia służebnością stanowiła kwotę 82.000,00 zł i była ona objętą wspólnością ustawową J. i Z. małżonków C. w dacie darowizny, to udział jakim dysponowała Z. C. wynosił ½ i stanowił kwotę 41.000,00 zł. Natomiast Z. C. darowała „swój” udział córce H. P. i jej mężowi J. P. (3) (podobnie z resztą jak J. C.) – i tym samym substrat zachowku po Z. C. wynosi 20.500,00 zł. Już tylko dla jasności i zupełności przedstawionych wywodów należy wskazać, iż również pełnomocnik powódki w piśmie procesowym, przedstawił analogiczny sposób obliczenia wartości zachowku należnego W. P., z tym jednakże zastrzeżeniem, iż przyjął wartość całej nieruchomości na kwotę 400.000,00 zł, co jednakże – wobec konkluzji płynących z opinii biegłej K. W. i niezakwestionowanych przez stronę powodową, która ustaliła wartość całej nieruchomości z uwzględnieniem obciążenia służebnością mieszkania na kwotę 82.000,00 zł – nie mogło się ostać.

Zrzeczenie się zachowku, dziedziczenia i spadku na piśmie gębę albo ustnie Poznań Warszawa

Mając na uwadze, iż zasadą jest, że wysokość należnego uprawnionemu zachowku odpowiada połowie wartości udziału, który by mu przypadał przy dziedziczeniu ustawowym; w odniesieniu do powódki, jest to udział wynoszący 1/4 część substratu zachowku. Wobec powyższego, należny powódce zachowek wynosi 5.125,00 zł (1/4 x 20.500,00 zł).

Odnosząc powyższe uwagi do realiów niniejszej sprawy wskazać należy, że pozwana nie wykazała aby miały miejsce naganne zachowania powódki ani wobec spadkodawczyni, ani wobec pozwanej. Wprawdzie nie ulega wątpliwości, iż to głównie pozwana sprawowała opiekę nad spadkodawczynią i to na przestrzeni wielu lat w okresie jej choroby, jednakże relacje powódki z matką były poprawne, utrzymywały one kontakt do końca życia. Tym samym, nie można zasadnie mówić, aby wywiedzione przez powódkę W. P. żądanie zapłaty zachowku skierowane przeciwko pozwanej H. P. stanowiło nadużycie prawa podmiotowego w rozumieniu przepisu art. 5 KC.

Kierując się powołanymi przepisami prawa i przedstawioną argumentacją, Sąd w pkt I – szym sentencji wyroku zasądził od pozwanej H. P. na rzecz powódki W. P. kwotę 5.125,00 zł, oddalając w pkt II – gim powództwo w pozostałym zakresie. Wyrok Sądu Rejonowego w Kaliszu – I Wydział Cywilny z dnia 6 grudnia 2019 r. I C 2635/18

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i jedyny w swoim rodzaju specjalista od prawa spadkowego w Polsce. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach spadkowych. Z naszą kancelarią współpracują najbardziej znani profesorowie, doktorzy prawa oraz byli ministrowie, gdyż cenią jakość, pewność i bezpieczeństwo jakie oferujemy.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Jarocin Gostyń Szamotuły Pleszew Czarnków Trzcianka Oborniki Chodzież Piła Gorzów Wielkopolski Konin Turek Nowy Tomyśl Leszno Wolsztyn Grodzisk Wielkopolski Gniezno Słupca Skoki Kalisz Śrem Buk Kostrzyn Duszniki Kościan Września Środa Wielkopolska Murowana Goślina Ostrów Wielkopolski Kórnik Luboń Swarzędz Opalenica Wągrowiec Krotoszyn Pobiedziska Pniewy Rogoźno Wronki Powidz S uchy Las Biedrusko Tarnowo Podgórne Komorniki Dopiewo Przykona Kleczew Czerwonak Stęszew Kleszczewo Rokietnica Międzychód, Łódź Wrocław Warszawa Katowice Kraków Rzeszów Lublin Gdańsk Szczecin Zielona Góra Opole Śląsk Kielce Olsztyn Bydgoszcz, Mińsk Mazowiecki Wołomin Pruszków Radom Otwock Legionowo Garwolin Grójec Ciechanów Grodzisk Mazowiecki Płońsk Ostrołęka, Dwór Mazowiecki Żyrardów Wyszków Mińsk Mazowiecki Łomianki Marki Ząbki Józefów Konstancin Sochaczew Nadarzyn Wólka, Kosowska Tarczyn Góra Kalwaria Wiskitki Teresin Zaborów Węgrów Warka Sokołów Przasnysz Pułtusk Raszyn Siedlce Białystok

Kancelaria Prawa Spadkowego w Poznaniu