Idea fundacji rodzinnej opiera się na założeniu, że biznes i rodzina są formalnie odseparowane od siebie, ponieważ majątek rodzinny staje się własnością fundacji rodzinnej. Działa ona jak skarbiec rodzinny. Ma zapewnić rodzinie środki finansowe, a przy tym realizować wizję fundatora i dbać o wartości przyjęte przez niego w biznesie. Fundacja rodzinna jest więc środkiem do celu – funkcjonowania przedsiębiorstwa przez pokolenia i zabezpieczenia potrzeb finansowych beneficjentów.
Pięć kroków do założenia fundacji rodzinnej
1. Złożenie przez fundatora oświadczenia o ustanowieniu fundacji rodzinnej przed notariuszem w akcie założycielskim albo w testamencie.
2. Sporządzenie statutu zawierającego reguły działania fundacji rodzinnej.
3. Przekazanie majątku na fundusz założycielski.
4. Ustanowienie organów fundacji rodzinnej.
5. Wpisanie fundacji rodzinnej do prowadzonego przez sąd rejestru fundacji rodzinnych.
Zadania fundacji rodzinnej
1. Gromadzenie i zarządzanie majątkiem przekazanym przez fundatora i inne osoby.
2. Zapewnianie środków dla beneficjentów, w szczególności osób mu bliskich.
Zalety fundacji rodzinnej
1. Możliwość wycofania się fundatora – przedsiębiorcy z aktywnego prowadzenia biznesu, bez utraty dochodów.
2. Finansowe zabezpieczenie członków rodziny.
3. Oddzielenie spraw biznesowych i rodzinnych.
4. Utrzymanie majątku w jednych rękach i ochrona majątku.
5. Efektywne zarządzanie majątkiem i jego pomnażanie.
6. Planowanie sukcesji w perspektywie wielu pokoleń.
Kto może zostać fundatorem?
Fundatorem będzie mogła zostać osoba fizyczna, która posiada pełną zdolność do czynności prawnych, a więc m.in. prawo swobodnego dysponowania swoim majątkiem. Fundację rodzinną będzie mogło utworzyć także kilku fundatorów, z wyjątkiem fundacji rodzinnej tworzonej w testamencie. Ze względu na obowiązujące zasady sporządzania testamentów, fundacja rodzinna ustanawiana w testamencie będzie mogła mieć tylko jednego fundatora.
Kto może zostać beneficjentem?
Beneficjentem fundacji rodzinnej będzie mogła zostać:
1. osoba fizyczna,
2. organizacja pozarządowa prowadząca działalność pożytku publicznego.
Z dochodów i majątku fundacji rodzinnej będzie można finansować np. koszty utrzymania, kształcenia lub leczenia beneficjentów albo wydatki na cele statutowe organizacji pozarządowej prowadzącej działalność pożytku publicznego.
Organy fundacji rodzinnej
Fundacja rodzinna – podobnie jak inne osoby prawne – będzie działać poprzez zarząd i będzie mogła podlegać wewnętrznemu nadzorowi rady nadzorczej.
Beneficjenci – wskazani przez fundatora – będą tworzyć zgromadzenie beneficjentów, które będzie się zbierać w określonych przypadkach (np. przy uzupełniania składu danego organu, zatwierdzeniu sprawozdania finansowego). Zapewni to niezbędny wpływ rodziny na najważniejsze kwestie związane z działalnością fundacji rodzinnej w perspektywie wielu lat.
Majątek i działalność fundacji rodzinnej
1. Fundator będzie miał dużą swobodę w określeniu zasad zarządzania fundacją rodzinną, jej funkcjonowania i celu, dla którego została ona powołana. Najczęściej będzie to zapewnienie nieprzerwanego działania firmy oraz zapewnianie środków do życia dla członków najbliższej rodziny.
2. Fundacja rodzinna będzie mogła być ustanawiana na czas określony albo na czas nieokreślony.
3. Majątek, w który wyposaża się fundację rodzinną, będzie mogło stanowić mienie należące do fundatora albo fundatorów, w tym przede wszystkim udziały i akcje spółek. Fundator musi przekazać fundacji rodzinnej majątek warty co najmniej 100 000 zł (fundusz założycielski).
4. Fundacja rodzinna nie jest instrumentem do prowadzenia działalności gospodarczej. Wyjątkowo będzie mogła prowadzić działalność polegającą na obrocie majątkiem, w tym udziałami w spółkach, najmie, udzielaniu pożyczek spółkom, w których posiada udziały, lub beneficjentom, obrocie obcą walutą w celu dokonywania płatności związanych z działalnością fundacji rodzinnej oraz określoną działalność w związku z prowadzonym gospodarstwem rolnym.
Zachowek od funduszu założycielskiego, firmy i fundacji rodzinnej
Ostatnie zmiany w Kodeksie cywilnym w zakresie prawa spadkowego dotyczą problemu sukcesji majątku, którego wartość i przeznaczenie mogą podlegać dynamicznym zmianom, w tym także w kontekście wprowadzenia do systemu prawa nowego typu osoby prawnej, jaką będzie fundacja rodzinna, jako spadkobiercy, podmiotu otrzymującego fundusz założycielski oraz przekazującego mienie po swoim rozwiązaniu innym osobom.
Należy zauważyć, że osoba prawna, która nie istnieje w chwili otwarcia spadku nie może być powołana do dziedziczenia. Wyjątek w tym zakresie przewiduje art. 927 § 3 KC. Stąd konieczne staje się uzupełnienie § 3 w art. 927 KC, aby fundacja rodzinna ustanowiona w testamencie przez spadkodawcę, mogła być spadkobiercą. W wyniku wprowadzenia do systemu prawa fundacji rodzinnej pojawiła się także potrzeba przesądzenia w przepisach Kodeksu cywilnego charakteru mienia wniesionego na pokrycie funduszu założycielskiego oraz mienia otrzymanego w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej. Innymi słowy określenia skutków prawnych, jakie wywoła na gruncie prawa spadkowego transfer tego mienia do fundacji rodzinnej.
W rezultacie wprowadzenia możliwości ustanowienia fundacji rodzinnej i wniesienia do niej mienia na pokrycie funduszu założycielskiego oraz wydania mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej uprawnionym osobom, niezbędne jest dostosowanie reguł odpowiedzialności za zachowek.
W pierwszej kolejności uzupełniony zostanie katalog źródeł zaspokojenia zachowku o świadczenie od fundacji rodzinnej i mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, przekazane uprawnionemu do zachowku (art. 992 § 2 KC).
Następnie, w art. 993 KC zostanie dodany obowiązek doliczenia do spadku przy obliczaniu zachowku także funduszu założycielskiego fundacji rodzinnej wniesionego przez spadkodawcę, w przypadku gdy fundacja ta nie jest ustanowiona w testamencie, oraz mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, jednak w wysokości nie wyższej niż fundusz założycielski fundacji rodzinnej wniesiony przez spadkodawcę. Ograniczenie wysokości odpowiedzialności w efekcie otrzymania mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej wynika z faktu, że fundacja rodzinna może posiadać majątek pochodzący od fundatora (fundusz założycielski), z zysków generowanych przez ten majątek na skutek własnej działalności (nieuwzględniane obecnie przy obliczaniu zachowku) oraz ze spadków, zapisów windykacyjnych, zapisów zwykłych i darowizn przekazanych przez fundatora albo inne osoby (do których stosuje się dotychczasowe zasady obliczania zachowku). Majątek fundacji rodzinnej uwzględniany przy obliczaniu zachowku powinien pochodzić wyłącznie od spadkodawcy. W przeciwnym przypadku przy zachowku doliczano by także majątek, który nie był wcześniej własnością spadkodawcy a osoby uprawnione otrzymywałyby majątek większy niż w przypadku, gdyby fundacji rodzinnej nie założono. Dla zachowania spójności z obecnymi regulacjami dotyczącymi zachowku w zakresie uwzględniania spadku, darowizn i zapisów windykacyjnych, mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej powinno być doliczane tylko wtedy, gdy jest powiązane ze spadkodawcą, po którym ustala się zachowek.
Przy obliczaniu zachowku nie będzie doliczany do spadku fundusz założycielski fundacji rodzinnej wniesiony przed więcej niż dziesięciu laty, licząc wstecz od otwarcia (chyba że fundacja rodzinna jest spadkobiercą), spadku ani mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej otrzymane przez osoby niebędące spadkobiercami albo uprawnionymi przed więcej niż dziesięciu laty, licząc wstecz od otwarcia spadku. Przy obliczaniu zachowku należnego zstępnemu nie będzie doliczany do spadku fundusz założycielski fundacji rodzinnej i mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, jeśli ich przekazanie nastąpiło w czasie, kiedy spadkodawca nie miał zstępnych, za wyjątkiem sytuacji, gdy przekazanie nastąpiło na mniej niż trzysta dni przed urodzeniem się zstępnego. Przy obliczaniu zachowku należnego małżonkowi nie będzie doliczany do spadku fundusz założycielski fundacji rodzinnej i mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej przekazane przed zawarciem małżeństwa ze spadkodawcą. Powyższe zmiany znajdą się w dodawanym art. 9941 KC.
Wartość funduszu założycielskiego fundacji rodzinnej i mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej będzie obliczana według stanu z chwili ich przekazania, a według cen z chwili ustalania zachowku, podobnie jak wartość darowizny i zapisu windykacyjnego. W przypadku mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej w pierwszej kolejności oblicza się wartość funduszu założycielskiego i wartość mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, a następnie porównuje się obie wartości, z uwzględnieniem dodawanego art. 993 § 3 KC. Celem art. 995 § 3 KC jest takie ustalenie wartości funduszu założycielskiego i mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, aby uwzględniano stan funduszu i mienia na chwilę ich wydania – fundacji albo osobie uprawnionej, do których będą kierowane roszczenia z tytułu zachowku.
Świadczenie od fundacji rodzinnej i mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej przekazane na rzecz uprawnionego do zachowku będzie zaliczane na należny mu zachowek. Jeżeli uprawnionym do zachowku będzie dalszy zstępny spadkodawcy, zalicza się na należny mu zachowek także świadczenie od fundacji rodzinnej i mienie w związku z rozwiązaniem fundacji przekazane na rzecz jego wstępnego (zmiana w art. 996 KC).
Z uwagi na to, że fundacja rodzinna może spełniać za fundatora obowiązki alimentacyjne uzupełniony zostanie także przepis art. 997 KC i zstępnemu spadkodawcy zaliczane będą na zachowek koszty zrealizowanego przez fundację rodzinną obowiązku alimentacyjnego ciążącego na spadkodawcy, o ile koszty te przekroczą przeciętną miarę przyjętą w danym środowisku. Fundacja rodzinna i osoba, która otrzymała mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, jeśli nie jest spadkobiercą ani zapisobiercą windykacyjnym, odpowiada za zachowek w takiej samej kolejności jak obdarowany przez spadkodawcę. Odpowiedzialność ta jest ograniczona do wzbogacenia będącego skutkiem pokrycia funduszu założycielskiego przez spadkodawcę albo skutkiem otrzymania mienia po rozwiązaniu fundacji rodzinnej. Gdy osoba, która otrzymała mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej sama będzie uprawniona do zachowku, ponosi ona odpowiedzialność względem innych uprawnionych do zachowku tylko do wysokości nadwyżki przekraczającej jej własny zachowek. Osoba, która otrzymała mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej, będzie mogła zwolnić się od obowiązku zapłaty sumy potrzebnej do uzupełnienia zachowku przez wydanie tego mienia. Zmiany te znajdą się w art. 1000 KC.
W art. 1001 KC zostanie dodana reguła odnosząca się do przypadku wielu osób, które otrzymały mienie w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej. Osoba otrzymująca mienie wcześniej będzie ponosić odpowiedzialność tylko wtedy, gdy uprawniony do zachowku nie może uzyskać uzupełnienia zachowku od osoby, która otrzymała mienie później.
Dostosowane zostały również kwestie przedawnienia roszczeń. Roszczenie przeciwko fundacji rodzinnej obowiązanej do uzupełnienia zachowku z tytułu otrzymanego funduszu założycielskiego i przeciwko osobie obowiązanej do uzupełnienia zachowku z tytułu otrzymanego mienia w związku z rozwiązaniem fundacji rodzinnej przedawni się z upływem lat pięciu od otwarcia spadku.
W przypadku, gdy fundacja rodzinna będzie spadkobiercą, zapisobiercą windykacyjnym albo obdarowaną przez spadkodawcę będzie odpowiadać za zachowek z tego tytułu na dotychczasowych zasadach.
Modyfikacji wymaga również zasada jednorazowego i natychmiastowego wypłacenia zachowku. W projektowanym 9971 KC przewiduje się możliwość żądania odroczenia terminu płatności, rozłożenia na raty, a w wyjątkowych przypadkach obniżenia zachowku, przy uwzględnieniu sytuacji osobistej i majątkowej uprawnionego do zachowku oraz obowiązanego do zaspokojenia roszczenia z tytułu zachowku. Rozwiązanie to będzie miało zastosowanie do wszystkich obowiązanych i uprawnionych do zapłaty zachowku.
Przykładowo Sąd Najwyższy wskazał, że realizacja roszczeń z tytułu zachowku może zagrażać płynności finansowej przedsiębiorstwa i jego integralności gospodarczej, a w skrajnych przypadkach prowadzić nawet do likwidacji przedsiębiorstwa, wbrew woli spadkodawcy co do losów majątku po jego śmierci. Zapłata zachowku może zagrażać także prawidłowemu, zgodnemu z zasadami racjonalnego i ekonomicznie uzasadnionego korzystaniu z praw majątkowych. Tymczasem realizacja w ramach zachowku zasady solidarności w związku z więzami rodzinnymi i godności człowieka powinna być rozumiana w taki sposób, aby zachowek pełnił funkcję alimentacyjną, zapewniającą co najmniej minimum egzystencji uprawnionego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 25 czerwca 2020 r., I NsNc 21/20). Zasady te mają wymiar ogólny i powinny być brane pod uwagę niezależnie od tego, jakie prawa i obowiązki wchodzą w skład spadku.
Rozwiązanie to nie zmierza do pokrzywdzenia uprawnionego do zachowku. Jego celem jest wyważenie interesów obdarowanych, spadkobierców (zapisobierców windykacyjnych) i uprawnionych do zachowku. Szczególnego znaczenia nabiera to w sytuacji potrzeby zapewnienia kontynuacji prowadzonej przy jego wykorzystaniu działalności gospodarczej (por. art. 10381 Kodeksu cywilnego wprowadzony ustawą o zarządzie sukcesyjnym przedsiębiorstwem osoby fizycznej i innych ułatwieniach w sukcesji przedsiębiorstw), która jest często źródłem finansowania roszczeń z tytułu zachowku, źródłem utrzymania spadkobierców, a także pracowników i ich rodzin.
Przepisy polskiego prawa spadkowego były projektowane w okresie, gdy skala prowadzenia działalności gospodarczej oraz przemian gospodarczych w Polsce oraz czerpania dochodów z praw majątkowych była nieporównywalna do stanu dzisiejszego. Ustawodawca nie uwzględniał wówczas w wystarczającym stopniu potrzeby zapewnienia kontynuacji prowadzenia przedsiębiorstwa, stanowiącej często źródło utrzymania wielu osób. Szczególną ochroną objęte były natomiast gospodarstwa rolne. W szczególności, jeżeli do spadku należy gospodarstwo rolne, ustalenie zachowku następuje z uwzględnieniem odpowiednio art. 216 KC (art. 1082 KC). Oznacza to, że zachowek przysługujący z gospodarstwa rolnego może być obniżony lub rozłożony na raty. Możliwe jest także odroczenie zapłaty zachowku. Tymczasem w przypadku, gdy w skład spadku wchodzi nie gospodarstwo rolne, a przedsiębiorstwo lub inny składnik o zmiennej wartości, możliwe jest w zasadzie jedynie rozłożenie zachowku na raty i to pod warunkiem, że:
‒ dojdzie do porozumienia między uprawnionym i zobowiązanym do zapłaty (ugoda sądowa lub pozasądowa), albo
‒ zachodzi „szczególnie uzasadniony wypadek” i przemawiają za tym zasady współżycia społecznego (art. 320 Kodeksu postępowania cywilnego i art. 5 Kodeksu cywilnego) będący podstawą do modyfikacji zachowku przez sąd.
Regulacje dotyczące płatności zachowku wymagają dostosowania do obecnej sytuacji społeczno-gospodarczej. Tak rażąca odmienność sytuacji stron w przypadku gospodarstwa rolnego i np. przedsiębiorstwa, praw własności intelektualnej czy innych praw o zmiennej wartości nie znajduje uzasadnienia. Proponuje się w związku z tym, aby obowiązany do pokrycia zachowku mógł żądać odroczenia terminu płatności lub rozłożenia go na raty, a także jego obniżenia.
Zastrzeżono jednocześnie, że w przypadku rozłożenia na raty roszczenia z tytułu zachowku terminy ich uiszczenia nie mogą co do zasady łącznie przekraczać pięciu lat. W wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie sąd, na wniosek zobowiązanego, może odroczyć termin zapłaty rat już wymagalnych lub przedłużyć termin, o którym mowa w zdaniu pierwszym. Natomiast zmieniony termin nie może być dłuższy niż dziesięć lat (por. art. 212 § 3 Kodeksu cywilnego). Przepis ten zabezpiecza interesy uprawnionego do zachowku.
Podobnie jak w sytuacjach objętych art. 212 Kodeksu cywilnego (zniesienie współwłasności) i powołanym wyżej art. 1082 Kodeksu cywilnego, w braku porozumienia obowiązanego i uprawnionego, o odroczeniu terminu płatności albo o rozłożeniu na raty jego zapłaty i odsetek czy obniżeniu zachowku rozstrzygałby sąd (w procesie o zapłatę zachowku, a nie w odrębnym postępowaniu). Sąd orzekałby uwzględniając powyższe okoliczności, po rozważeniu interesów stron.
W przypadku, gdy dojdzie do ustania okoliczności uzasadniających obniżenie zachowku, obowiązany z tytułu zachowku na wniosek osoby uprawnionej do zachowku, będzie zobowiązany do zwrotu uprawnionemu do zachowku sumy pieniężnej, o którą obniżono zachowek. Zwrotu sumy pieniężnej nie można będzie żądać po upływie pięciu lat od obniżenia zachowku. Rozwiązanie to ma na celu zapewnienie pełnej ochrony interesów finansowych uprawnionego.
Ponadto nie jest jednoznacznie przesądzone czy w obecnym stanie prawnym dopuszczalne jest zawarcie umowy o zrzeczenie się prawa do zachowku. Wprawdzie Sąd Najwyższy twierdząco odpowiedział na to pytanie w uchwale z 17 marca 2017 r., III CZP 110/16, stwierdzając, że zawarcie umowy zrzeczenia się prawa do zachowku jest dopuszczalne na podstawie art. 1048 KC, to nie eliminuje to ryzyka niejednolitej praktyki w tym zakresie (jej przykłady powołano w uchwale). Zgodnie z art. 1047 Kodeksu cywilnego umowy dotyczące spadku są co do zasady niedopuszczalne – z zastrzeżeniem wyjątków wprost przewidzianych w kolejnych przepisach. Obowiązuje zatem zasada zamkniętego katalogu (łac. numerus clausus) umów dotyczących dziedziczenia, a ściślej – umów o spadek po osobie żyjącej. Przepisy Kodeksu cywilnego nie przewidują natomiast umowy zrzeczenia się prawa do zachowku wprost.
Umowa o zrzeczenie się zachowku nie wpływa na sytuację prawną pozostałych spadkobierców, nie pozbawia ich prawa do zachowku, ani nie wpływa na wysokość roszczeń, jakich będą mogli dochodzić. Zrzekający się prawa do zachowku, do którego nie odnosi się art. 992 KC jest brany pod uwagę przy obliczaniu zachowku innych uprawnionych. Ma to ten skutek, że ograniczenie zrzeczenia się tylko do zachowku wyłącza zachowek zrzekającego się, ale nie powoduje pojawienia się nowych uprawnionych do zachowku. Zasadnicza różnica między zrzeczeniem się dziedziczenia, a zrzeczeniem się prawa do zachowku obrazująca jej sens gospodarczy polega na tym, że zrzekający się dziedziczenia nie jest brany pod uwagę przy oznaczaniu części spadkowej, będącej podstawą ustalenia zachowku (art. 992 KC).
Jak podkreślił Sąd Najwyższy w powołanej wyżej uchwale, umowa o zrzeczeniu się prawa do zachowku zwiększa swobodę testowania przyszłego spadkodawcy o wartość zachowku, a jednocześnie zmniejsza obciążenie spadku długiem o pokrycie roszczeń o zachowek. Ma to szczególne znaczenie przy planowaniu sukcesji pokoleniowej, gdzie realizacja roszczeń z tytułu zachowku może zagrozić płynności finansowej przedsiębiorstwa lub innego majątku stanowiącego źródła dochodu i jego integralności gospodarczej, a w skrajnych przypadkach prowadzić do definitywnego zakończenia działalności przynoszącej dochód, wbrew woli spadkodawcy co do losów majątku po jego śmierci. Umowy takie są przy tym instrumentem pozwalającym zminimalizować, czy też w ogóle wyeliminować spory co do sukcesji powstające w praktyce po śmierci spadkodawcy.
Umowa o zrzeczenie się prawa do zachowku „mieści się” w ramach ogólnej instytucji prawnej zrzeczenia się dziedziczenia, co pozwala zachować potwierdzający charakter noweli, aktualność dotychczasowych stanowisk literatury oraz orzecznictwa.
Analogiczna regulacja obowiązywała już w polskim prawie w art. 10 § 2 dekretu z dnia 8 października 1946 r. – Prawo spadkowe.
W literaturze polskiej zaproponowano przy monograficznym omawianiu umowy o zrzeczenie się dziedziczenia, w ramach rozbudowanych propozycji de lege ferenda, aby wyraźnie wskazać dopuszczalność umowy ograniczonej do zrzeczenia prawa do zachowku właśnie w bliski postulowanemu sposób.
W projekcie proponuje się także wyraźne przesądzenie, że możliwe jest zrzeczenie się „na rzecz innej osoby”, rozumiane nie jako bezpośrednie przysporzenie objętego zrzeczeniem udziału spadkowego czy prawa do zachowku osobie beneficjenta, lecz jako uzależnienie skuteczności dokonanej renuncjacji od tego, że faktycznie do spadkobrania dojdą określone osoby. Przykładowo, zrzekający się zstępny spadkodawcy może zastrzec, że chce, aby jego zrzeczenie było skuteczne, jeśli spadkobiercą będzie inny zstępny, ale już nie gdy powołana zostanie osoba spoza tego kręgu. Wyraźne wskazanie takiej możliwości będzie przydatne przede wszystkim, gdy zrzeczenie się następuje w ramach rodzinnego porozumienia co do dalszego prowadzenia przedsiębiorstwa rodzinnego przez jedno z dzieci przyszłego spadkodawcy albo przeniesienia udziałów w spółce do fundacji rodzinnej. Rozwiązanie to służy zrównoważeniu spadkodawcy swobody z ochroną osób mu najbliższych, które w praktyce, jeśli zrzekają się dziedziczenia czy prawa do zachowku, to czynią tak z reguły kierując się chęcią nie obciążania roszczeniami o zachowek czy spłaty spadkowe konkretnych bliskich im osób – rodzeństwa, rodzica itp.
Obecnie możliwość ukształtowania umowy w ten sposób, jak i w ogóle co do dopuszczalności jej zawarcia pod warunkiem, mimo przeważającego stanowiska doktryny, budzi wątpliwości. Podstawą argumentacji przeciwników dopuszczalności tak zakreślonej konstrukcji jest, podobnie zresztą jak było w przypadku umowy o zrzeczenie się prawa do zachowku, brak powtórzenia w Kodeksie cywilnym przepisu odpowiadającego dawnemu art. 13 Prawa spadkowego, który brzmiał: „Zrzeczenie się prawa do dziedziczenia na korzyść innej osoby uważa się w razie wątpliwości za zrzeczenie się pod warunkiem, że ta osoba będzie dziedziczyć”. Przyjęcie takiej normy co do zasady potwierdziłoby dotychczasowe poglądy i postulaty doktryny. Źródło Druk nr 2798 Rządowy projekt ustawy o fundacji rodzinnej.
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.