Następstwo prawne po osobie zmarłej, inaczej zwane dziedziczeniem, ma charakter sukcesji uniwersalnej (następstwa pod tytułem ogólnym). Spadkobierca na mocy jednego zdarzenia, jakim jest otwarcie spadku, wstępuje w ogół praw i obowiązków osoby zmarłej – spadkodawcy (zob. art. 922 § 1 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny; Dz. U. z 2014 r. poz. 121), zwanej dalej K.c. Nabycie spadku przez spadkobiercę w chwili jego otwarcia ma zawsze charakter tymczasowy. Spadkobierca może bowiem przyjąć spadek bez ograniczenia odpowiedzialności za długi spadkowe (przyjęcie proste), przyjąć spadek z ograniczeniem tej odpowiedzialności (przyjęcie z dobrodziejstwem inwentarza) bądź też spadek odrzucić (art. 1012 K.c.). Oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku może być złożone w ciągu sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania (art. 1015 § 1 K.c.).
Złożenie oświadczenia o odrzuceniu spadku może nastąpić, według swobodnego uznania składającego, przed notariuszem (niezależnie od siedziby jego kancelarii) lub w sądzie rejonowym, w którego okręgu znajduje się miejsce zamieszkania lub pobytu składającego oświadczenie bądź w sądzie spadku, w toku postępowania o stwierdzenie nabycia spadku. Oświadczenie o przyjęciu lub o odrzuceniu spadku złożone w sądzie rejonowym niebędącym sądem spadku albo przed notariuszem przesyła się niezwłocznie wraz z załącznikami do sądu spadku. Od wniosku o odebranie przez sąd oświadczenia o odrzuceniu spadku pobiera się opłatę stałą w wysokości 100 zł [art. 49 ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 28 lipca 2008 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych ( Dz. U. z 2016 r. poz. 623, z późn. zm.)]. Na taką samą kwotę określono wysokość maksymalnej stawki taksy notarialnej za sporządzenie aktu notarialnego dokumentującego oświadczenie o przyjęciu lub odrzuceniu spadku [§ 8 pkt 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 czerwca 2004 r. w sprawie maksymalnych stawek taksy notarialnej (Dz. U. z 2013 r. poz. 237, z późn. zm.)].
Do liczenia terminu do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku należy stosować art. 110-116 K.c. Oświadczenie to jest bowiem oświadczeniem woli, które podlega zasadom przewidzianym w księdze pierwszej Kodeksu cywilnego. Bieg terminu do złożenia oświadczenia rozpoczyna się od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swojego powołania do dziedziczenia po danym spadkodawcy. Taka konstrukcja oznacza, że początek biegu terminu dla każdego spadkobiercy ustalany powinien być indywidualnie i może zakończyć swój bieg w różnym czasie. Może to oznaczać, że stan niepewności w zakresie określenia kręgu spadkobierców ustawowych będzie trwał znacznie dłużej niż sześć miesięcy. Początek biegu tego terminu ustalany jest zatem według daty dowiedzenia się o tytule powołania do spadku. Stąd też dla spadkobiercy ustawowego będzie to z reguły data, w której dowiedział się o śmierci spadkodawcy, o ile w tej dacie wiedział o łączącym go ze zmarłym pokrewieństwie uzasadniającym powołanie do dziedziczenia w pierwszej kolejności (art. 931 K.c.). Jeżeli zaś chodzi o spadkobiercę ustawowego powołanego w dalszej kolejności, to bieg terminu rozpocznie się od dnia, w którym dowiedział się on, iż wyprzedzający go spadkobierca utracił tytuł powołania do dziedziczenia, tj. został wyłączony od dziedziczenia, tak jakby nie dożył chwili otwarcia spadku, na przykład spadek odrzucił (art. 1020 K.c.) lub został uznany za niegodnego dziedziczenia (art. 928 K.c.).
Jeżeli spadkodawca pozostawił testament, to bieg terminu do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku rozpoczyna się dla spadkobiercy ustawowego od dnia, w którym dowiedział się o wyłączeniu spadkobierców testamentowych od dziedziczenia, tak jakby nie dożyli otwarcia spadku (art. 928, 1020 K.c.), bądź też dowiedział się o nieważności testamentu. Także dla spadkobiercy ustawowego powołanego w testamencie do spadku sześciomiesięczny termin do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku z ustawy rozpoczyna się z dniem, w którym dowiedział się on z właściwego źródła o tym, że testament, z uwagi na niezachowanie prawem przepisanej formy, jest nieważny (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 15 stycznia 1991 r, III CZP 75/90, OSNC 1991, nr 5-6, poz. 68). Podkreślenia także wymaga, że dla rozpoczęcia biegu terminu z art. 1015 § 1 K.c. nie jest istotna świadomość tego, że termin ten zaczął biec, ale świadomość okoliczności uzasadniających powołanie do spadku spadkobiercy (zob. J. Pisuliński, Niektóre problemy związane z terminem do złożenia oświadczenia o przyjęciu lub odrzuceniu spadku, Rejent 1992, nr 6, s. 54).
Ustalenie początku biegu terminu dla każdego spadkobiercy wymaga poczynienia indywidualnych ustaleń. Okoliczność, czy zamieszczenie w akcie notarialnym stwierdzenia, że składający oświadczenie o odrzuceniu spadku nie ma wiedzy o innych członkach rodziny mogących wchodzić w rachubę jako spadkobiercy, wystarczy lub nie do uznania, że osoby te przyjęły spadek z dobrodziejstwem inwentarza (albo odrzuciły spadek), wymaga poczynienia indywidualnych ustaleń oddzielnie dla każdego ze spadkobierców przy uwzględnieniu regulacji opisanych wyżej.
Zgodnie z art. 1030 K.c. do chwili przyjęcia spadku spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko ze spadku. Od chwili przyjęcia spadku ponosi odpowiedzialność za te długi z całego swego majątku. W razie przyjęcia spadku z dobrodziejstwem inwentarza spadkobierca ponosi odpowiedzialność za długi spadkowe tylko do wartości ustalonego w inwentarzu stanu czynnego spadku. Powyższe ograniczenie odpowiedzialności odpada, jeżeli spadkobierca podstępnie nie podał do inwentarza przedmiotów należących do spadku albo podał do inwentarza nieistniejące długi (art. 1031 § 2 K.c.).
Należy zaznaczyć, że odpowiedzialność spadkobiercy za długi spadkowe nie jest uzależniona od tego, czy zapadło prawomocne orzeczenie sądu zasądzające od spadkodawcy na rzecz wierzyciela określone świadczenie. Zatem spadkobierca, który przyjął spadek z dobrodziejstwem inwentarza i nie reguluje zobowiązań nabytych w drodze dziedziczenia, może zostać pozwany. O ile jednak wierzyciel wytoczył proces przeciwko spadkobiercy, który nabył spadek z dobrodziejstwem inwentarza, to na mocy art. 319 K.p.c. sąd może w wyroku uwzględniającym powództwo zastrzec pozwanemu (spadkobiercy) prawo do powołania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie jego odpowiedzialności do wartości stanu czynnego spadku ustalonego w spisie inwentarza. Zasady ponoszenia kosztów procesu są uregulowane w art. 98 i nast. K.p.c. W szczególności można wskazać, że zwrot kosztów będzie się należał pozwanemu pomimo uwzględnienia powództwa, jeżeli nie dał powodu do wytoczenia sprawy i uznał przy pierwszej czynności procesowej żądanie pozwu (zob. art. 101 K.p.c.). Zgodnie zaś z art. 770 zdanie pierwsze K.p.c., dłużnik powinien zwrócić wierzycielowi koszty niezbędne do celowego przeprowadzenia egzekucji. Powyższe zasady zwrotu kosztów obowiązują także w procesach wytaczanych spadkobiercom, którzy przyjęli spadek z dobrodziejstwem inwentarza.
Zgodnie z art. 637 § 1 K.p.c. na wniosek tego, kto uprawdopodobni, że jest spadkobiercą, sąd postanowi sporządzenie spisu inwentarza. W uzasadnieniu uchwały 7 sędziów (zasady prawnej z dnia 20 maja 1968 r., III CZP 78/67, OSNC 1968, nr 12, poz. 206) Sąd Najwyższy zwrócił uwagę na to, że z punktu widzenia odpowiedzialności spadkobiercy za długi spadkowe w możliwie pełnym ustaleniu majątku spadkowego w spisie inwentarza jest zainteresowany przede wszystkim wierzyciel. Dla spadkobiercy uważanego za przyjmującego spadek z dobrodziejstwem inwentarza w związku z brakiem oświadczenia spis inwentarza nie będzie bowiem potrzebny na etapie postępowania rozpoznawczego ze względu na treść art. 319 K.p.c. Dopiero w stadium postępowania egzekucyjnego może się okazać konieczne złożenie przez dłużnika żądania sporządzenia spisu inwentarza na potrzeby tego postępowania, jeżeli spis taki nie został jeszcze sporządzony.
Należy jednak zauważyć, że jeśli w związku ze sporządzeniem spisu inwentarza okaże się, że spadkodawca nie pozostawił żadnego majątku, dłużnik, powołując się na ograniczenie odpowiedzialności zastrzeżone w tytule wykonawczym (zob. art. 837 w zw. z art. 319 k.p.c.), może żądać umorzenia postępowania egzekucyjnego w całości (art. 825 pkt 3 in fine K.p.c.). W razie umorzenia postępowania egzekucyjnego komornikowi nie będą przysługiwać żadne opłaty egzekucyjne ze względu na niewyegzekwowanie świadczenia (zob. art. 49 ust. 5 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji; Dz. U. z 2011 r. Nr 231, poz. 1376, z późn. zm.), zwanej dalej u.k.s.e. Nie zmienia to jednak faktu, że spadkobiercy żądający spisu inwentarza zobowiązani są do ponoszenia związanych z tym kosztów, tj. opłaty sądowej w kwocie 50 zł, stosownie do art. 49 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2014 r. poz. 1025), opłaty stałej za czynność komornika (spis inwentarza) w wysokości 10% przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego za każdą rozpoczętą godzinę (art. 53 u.k.s.e.), jak również wydatków na wycenę aktywów spadkowych z udziałem biegłych rzeczoznawców. Koszty te niejednokrotnie mogą być bardzo wysokie.
Na gruncie obowiązujących przepisów, aby odrzucić spadek i być wyłączonym od dziedziczenia należy złożyć oświadczenie o odrzuceniu spadku przed sądem lub przed notariuszem w terminie sześciu miesięcy od dnia, w którym spadkobierca dowiedział się o tytule swego powołania. Brak złożenia takiego oświadczenia nie będzie jednak skutkował odpowiedzialnością spadkobiercy za długi spadkowe całym jego majątkiem osobistym. W takiej sytuacji spadkobierca będzie odpowiadał za długi spadkowe do wysokości aktywów odziedziczonej masy spadkowej.
Zgodzić należy się ze stanowiskiem, że przyjęcie spadku z dobrodziejstwem inwentarza jest jednym ze sposobów nabycia spadku i ma wpływ na zakres odpowiedzialności za długi spadkowe. W przypadku działu spadku czynność ta ma również wpływ na zakres odpowiedzialności za długi spadkowe. Spadkobiercy od tej chwili nie są już odpowiedzialni solidarnie, a odpowiadają do wysokości udziałów. Przedmiotem działu spadku mogą być wyłącznie aktywa tj. stan czynny spadku.
W sytuacji, gdy w postępowaniu o dział spadku przedstawiona jest do rozliczenia wartość, która nie jest nakładem na spadek lecz stanowi dług spadkowy w zasadzie nie ma podstaw do rozstrzygania przez sąd w tym zakresie. Przedmiotem działu spadku są bowiem tylko aktywa (por. postanowienie SN z dnia 26 stycznia 1972 r. III CRN 477/71 – OSPiKA 1972, nr 9, poz. 174).
Długi spadkowe podlegają rozliczeniu w postępowaniu działowym tylko wówczas kiedy zostały przez spadkobierców spłacone (art. 686 KPC in fine). Generalnie natomiast podział długów spadkowych następuje z mocy samego prawa jako konsekwencja dokonania działu spadku (art. 1034 § 2 KC) i w razie sporu między wierzycielami spadkowymi i spadkobiercami odpowiednie roszczenie powinny być dochodzone w postępowaniu procesowym. Jeżeli wbrew temu w postępowaniu o dział spadku dochodzi do podziału również długów spadkowych to, podobnie jak to ma miejsce w razie umownego działu spadku i ustalenia w tym trybie kto i w jakim zakresie spłaci długi spadkowe, orzeczenie sądu nie ma skutku wobec wierzycieli spadkowych i z punktu widzenia treści art. 1034 § 2 KC jest bezużyteczne.
Inaczej rzecz się ma w przypadku, gdy jeden ze spadkobierców jest równocześnie wierzycielem spadkowym i to wierzycielem jedynym. Nie ma prawnych przeszkód do tego, żeby w takiej sytuacji rozliczenie długu spadkowego nastąpiło w postępowaniu o dział spadku i zostało uwzględnione przez sąd przy ustalaniu wysokości spłaty przyznanej pozostałym spadkobiercom od spadkobiercy – wierzyciela spadkowego. Z istoty swej dział spadku ma ukształtować wszelkie stosunki prawne między spadkobiercami. Jeżeli wierzyciel spadkowy jest równocześnie jednym ze spadkobierców dzielonego spadku, to, choć nie wynika to z art. 686 KPC, należy dopuścić możliwość rozstrzygnięcia w postępowaniu działowym również o stosunkach pomiędzy spadkobiercami w związku z długiem spadkowym. Przemawia za tym nie tylko wzgląd na istotę działu spadku, ale również praktyczna potrzeba zaniechania stwarzania podstaw do mnożenia postępowań sądowych.
Przedmiotem działu spadku mogą być wyłącznie aktywa, a zatem stan czynny spadku. Podział długów spadkowych jest natomiast tylko konsekwencją dokonania dziani aktywów i następuje z mocy samego prawa. Wynika to z art. 1034 § 2 i art. 1081 KC (por. też uzasadnienie postanowienia Sądu Najwyższego z dnia 26.9.1968 r., III CRN 209/68, OSNCP 1969, nr 6, poz. 112, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 26.1.1972 r., 111 CRN 477/71, OSPiKA 1972, nr 9, poz. 174 oraz postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12.1.1978 r., III CRN 333/77, nie publ.).
Co prawda w umowie o dział spadku spadkobiercy mogą ustalić, kto z nich i w jakim zakresie ma uregulować długi spadkowe, jednakże umowa w tym przedmiocie będzie miała skutek tylko między jej uczestnikami i w żadnej mierze nie rzutuje na odpowiedzialność wobec wierzycieli. Również ewentualne dokonanie podziału pasywów w sądowym orzeczeniu działowym nie wiąże wierzycieli. Jest więc rzeczą oczywistą, że sądy w swojej praktyce, respektując powyższą zasadę, nie powinny wprowadzać do swoich orzeczeń elementów pozbawionych skuteczności prawnej. Inaczej jest w wypadku obciążenia przedmiotów spadkowych określonymi zobowiązaniami. Chodziłoby tu np. o hipoteki obciążające nieruchomości, czy też zastawy na ruchomościach. Wówczas pasywa nie mogą być pomijane przy ustalaniu wartości tych przedmiotów, gdyż wchodzi w rachubę rzeczowa odpowiedzialność. Zagadnienie zaś osobistej odpowiedzialności spadkobierców, którzy otrzymali spłatę jest wtedy drugoplanowa.
Przy zawarciu umowy pożyczki, podobnie jak przy umowie sprzedaży, dochodzi do zmian w obrębie prawa własności przedmiotu umowy. Obowiązkowi pożyczkodawcy do przeniesienia własności przedmiotu umowy na pożyczkobiorcę odpowiada obowiązek zwrotu, czyli przeniesienia przez pożyczkobiorcę na pożyczkodawcę przedmiotu umowy, powiększonego o ewentualne wynagrodzenie ustalone w umowie. Dopóki przedmiot pożyczki nie zostanie wydany pożyczkobiorcy, nie może powstać obciążający pożyczkobiorcę obowiązek jego zwrotu.
Zgodnie z treścią art. 509 § 1 KC wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Stosownie do § 2 art. 509 KC wraz z wierzytelnością przechodzą na nabywcę wszelkie związane z nią prawa, w szczególności roszczenie o zaległe odsetki.
Przelew wierzytelności jest umową , na mocy której dotychczasowy wierzyciel – cedent przenosi wierzytelność do majątku osoby trzeciej – cesjonariusza. . Wierzytelność, aby mogła stać się przedmiotem rozporządzenia , musi być w dostateczny sposób oznaczona, powinien być określony stosunek prawny, którego elementem jest zbywana wierzytelność poprzez wskazanie w szczególności stron tego stosunku, świadczenia oraz przedmiotu świadczenia.
Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię
Powód B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. w pozwie wniesionym do Sądu Rejonowego wnosił o zasądzenie na jego rzecz solidarnie od pozwanych M. B. (1) i A. B. kwoty 34279,69 zł z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty. Ponadto wnosił o zasądzenie zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego.
Pozwani M. B. (1), A. B. i M. B. (2) wnosili o oddalenie powództwa w całości; podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia. Wnosili ponadto o zasądzenie od powoda na ich rzecz zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego. W ocenie Sądu, powództwo B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. zasługuje co do zasady na uwzględnienie, jednakże z ograniczeniami.
Niewątpliwie, zgodnie z art. 922 § 1 KC, prawa i obowiązki majątkowe zmarłego przechodzą z chwilą jego śmierci na jedną lub kilka osób. Są to prawa i obowiązki o charakterze cywilnoprawnym, do których zaliczyć należy także wierzytelność z umowy kredytu zawartej przez W. B. z poprzednikiem prawnym powoda tj. (…) Bank (…) S.A. w W.. W ocenie Sądu powód B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. nabył skutecznie wierzytelność wynikającą z tej umowy na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności.
Bezspornym jest, że M. B. (1), A. B. i M. B. (2) nabyli spadek po W. B. w udziałach po 1/3 części z dobrodziejstwem inwentarza. Niewątpliwie również, umowa kredytu została przez bank skutecznie wypowiedziana; wprawdzie W. B. zmarł w czasie biegu wypowiedzenia umowy, jednakże – stosownie do art. 922 § 1 KC – jego spadkobiercy wstąpili w jego prawa i obowiązki w całości, a zatem również w tym zakresie.
W związku z powyższym, co do zasady, powództwo B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. uznać należy za zasadne.
Jak wskazano powyżej, pozwani M. B. (1), A. B. i M. B. (2) podnieśli zarzut przedawnienia roszczenia. W ocenie Sądu, zarzut ten uznać należy za zasadny w stosunku do pozwanej M. B. (2).
Zgodnie z powszechnie przyjętym poglądem, z uwagi na fakt, że wierzytelności dochodzona w niniejszym procesie pierwotnie przysługiwała bankowi, przyjąć należy trzyletni termin przedawnienia (art. 118 KC).
Zgodnie z art. 120 § 1 KC, bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stało się wymagalne.
Sąd ustalił, że roszczenie stało się wymagalne z dniem 13 marca X r. Wskazuje na to analiza pisma banku z dnia 25 stycznia X r. adresowanego do W. B., stanowiącego wezwanie do zapłaty zaległych rat oraz, na wypadek ich niezapłacenia w siedmiodniowym terminie, wypowiedzenie umowy w terminie 30 – dniowym wynikającym z § 16 umowy. W. B. powyższe wezwanie i wypowiedzenie umowy otrzymał w dniu 4 lutego X r. Wprawdzie na potwierdzeniu doręczenia W. B. wpisał datę 4 stycznia X r., jednakże nie może budzić wątpliwości data doręczenia wskazana powyżej, skoro pismo banku opatrzone jest datą 25 stycznia X r., zaś operator pocztowy potwierdził datę 4 lutego X r. Siedmiodniowy termin do zapłacenia należności zaległych upłynął zatem 11 lutego X r. Bezspornym jest, że W. B. nie zapłacił zaległych rat, a zatem rozpoczął bieg 30 – dniowy termin wypowiedzenia umowy. Termin ten upłynął w dniu 13 marca X r. Jak wskazano powyżej, zgodnie z § 18 umowy w następnym dniu po upływie ostatniego terminu wypowiedzenia całe zadłużenie z tytułu udzielnego kredytu wraz z odsetkami i należnymi opłatami, staje się zadłużeniem przeterminowanym i wymagalnym. Całe zadłużenie z tytułu udzielonego kredytu stało się zatem wymagalne 14 marca X r. Przedawnienie nastąpić powinno zatem z dniem 14 marca X r.
Zgodnie z art. 123 § 1 pkt 1) KC, bieg przedawnienia przerywa się przez każdą czynność przed sądem lub innym organem powołanym do rozpoznawania spraw lub egzekwowania roszczeń danego rodzaju lub przed sądem polubownym, przedsięwziętą bezpośrednio w celu dochodzenia lub ustalenia albo zaspokojenia lub zabezpieczenia roszczenia.
Uznać zatem należy, że roszczenie powoda B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G., jako wniesione w dniu 3 listopada X r., przedawniło się w stosunku do pozwanej M. B. (2), a zatem podlega oddaleniu w całości (pkt III wyroku). Roszczenie nie jest natomiast przedawnione w stosunku do pozostałych pozwanych M. B. (1) i A. B.; w stosunku do tych pozwanych zostało bowiem wniesione 21 stycznia X r., a zatem przed upływem terminu przedawnienia. Podkreślić bowiem należy, że – zgodnie z art. 372 KC – przerwanie lub zawieszenie biegu przedawnienia w stosunku do jednego z dłużników solidarnych nie ma skutku względem współdłużników.
Z tych względów Sąd, z uwagi na fakt, że pozwani M. B. (1) i A. B. przyjęli spadek z dobrodziejstwem inwentarza, zastrzegł pozwanym prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności za dług spadkowy do wartości stanu czynnego spadku po ich ojcu W. B..
Sąd zasądził zatem w pkt I wyroku od pozwanych M. B. (1) i A. B. solidarnie na rzecz powoda B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. kwotę 34279,69 zł, z tym że z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od kwoty 34199,69 zł do dnia zapłaty, zastrzegając (jak wskazano wyżej) pozwanym prawo powoływania się w toku postępowania egzekucyjnego na ograniczenie odpowiedzialności za dług spadkowy do wartości stanu czynnego spadku po W. B., w pozostałym zakresie oddalając powództwo jako niezasadne (pkt II wyroku).
Sąd oddalił powództwo w stosunku do pozwanych solidarnych M. B. (1) i A. B. w zakresie żądania odsetek ustawowych za opóźnienie od kwoty 80,00 zł z tytułu kosztów. Jak wskazano powyżej, zgodnie z § 18 umowy bank pobiera odsetki od całego zadłużenia przeterminowanego z tytułu udzielonego kredytu, z wyłączeniem opłat i prowizji. Za niedopuszczalne uznać zatem należy, żądanie odsetek za opóźnienie od kwoty 80,00 zł z tytułu kosztów, a zatem z tytułu opłat i prowizji w rozumieniu umowy.
Odnosząc się do terminu, od jakiego powodowi przysługują odsetki ustawowe za opóźnienie, wskazać należy, że brak jest dowodów, aby powód przed wytoczeniem powództwa wzywał pozwanych do zapłaty należności. Wprawdzie powód, złożył do akt przesądowe wezwania adresowane do pozwanych jednakże brak jest dowodu ich wysłania i doręczenia pozwanym.
W związku z powyższym Sąd zasądził na rzecz powoda odsetki ustawowe za opóźnienie od wymagalnej należności od dnia doręczenia pozwanym M. B. (1) i A. B. odpisów pozwu.
Jednocześnie w pkt IV wyroku Sąd zasądził od pozwanych M. B. (1) i A. B. solidarnie na rzecz powoda B. (…) Niestandaryzowany Sekurytyzacyjny Fundusz Inwestycyjny Zamknięty w G. kwotą 1714,00 zł tytułem zwrotu części kosztów procesu, tj. kwotę opłaty sądowej od pozwu. Wyrok Sądu Rejonowego – I Wydział Cywilny z dnia 6 kwietnia 2017 r. I C 844/16
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
