Wedle przepisu z art. 922 § 1 KC prawa i obowiązki majątkowe zmarłego z chwilą jego śmierci przechodzą na jedną lub kilka osób stosownie do przepisów księgi czwartej kodeksu cywilnego. Wraz z nabyciem spadku przez kilku spadkobierców powstaje między nimi wspólność praw i obowiązków spadkowych, która to wspólność utrzymuje się do chwili dokonania działu spadku. Do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych – z zachowaniem przepisów tytułu VIII kodeksu cywilnego (art. 1035 KC).
Wspólność majątku spadkowego jest traktowana jako stan przejściowy, jej zniesienie może nastąpić w każdym czasie, na żądanie uprawnionych, w formie działu spadku. Dział spadku regulują art. 1037-1046 KC, w tym zakresie także stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zniesienia współwłasności w częściach ułamkowych (art. 210-212 oraz 220 KC) oraz przepisy regulujące postępowanie w sprawach o zniesienie współwłasności (art. 680-689, 606-608, 617-625, 1066-1071 KPC). W zasadzie dział spadku może nastąpić na podstawie zgodnego wniosku współspadkobierców (art. 687 KPC), o ile zaproponowany sposób podziału nie sprzeciwia się prawu i zasadom współżycia społecznego, ani też nie narusza w sposób rażący interesu osób uprawnionych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 24 listopada 1998 r., I CKU 68/98). Żądanie działu spadku i zniesienia współwłasności jest ustawowym prawem współwłaścicieli o tak podstawowym charakterze, iż co do zasady nie może być uznane za sprzeczne z zasadami współżycia społecznego, bowiem z samego założenia współwłasność jest nietrwała i każdy ze współwłaścicieli musi liczyć się z możliwością jej zniesienia także w sposób, który może pozbawić go prawa do rzeczy lub je ograniczyć. Dlatego też w zasadzie nie można oddalić wniosku o zniesienie współwłasności z powołaniem się na postanowienia art. 5 KC np. z tego powodu, że przedmiot działu jest niepodzielny, a spadkobierca nie ma możliwości spłaty drugiego spadkobiercy (por. uchwała Sądu Najwyższego z dnia 18 kwietnia 1990 r., III CZP 15/90, postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 6 czerwca 2002 r., I CKN 249/00).
Dział spadku może nastąpić w dwojaki sposób, bądź na mocy umowy zawartej pomiędzy wszystkimi spadkobiercami, bądź na mocy orzeczenia Sądu (art. 1037 § 1 KC). Skutkiem działu jest uregulowanie stosunków pomiędzy współspadkobiercami w zakresie składników spadku. W postępowaniu o dział spadku Sąd nie dzieli długów spadkowych. Od chwili działu spadku spadkobiercy ponoszą odpowiedzialność za długi spadkowe w stosunku do wielkości udziałów (art. 1034 § 2 KC).
Zgodnie z przepisem art. 684 KPC, skład i wartość spadku podlegającego podziałowi ustala sąd. Ponadto, w świetle przepisu art. 687 KC w braku podstaw do wydania postanowienia działowego na podstawie zgodnego wniosku uczestników, dział spadku będzie rozpoznany według przepisów poniższych KPC, co wyraźnie nawiązuje do przewidzianych przy zniesieniu współwłasności sposobów podziału: na zgodny wniosek oraz w braku zgodnego projektu podziału. Również więc w sprawie o dział spadku należy dążyć przede wszystkim do zgodnego podziału, stosując odpowiednio przepis art. 622 KPC Dopiero wtedy gdy zawiodą próby doprowadzenia do działu zgodnego z wolą wszystkich spadkobierców, sąd przeprowadzi dział stosownie do art. 623 KPC i przepisów prawa materialnego. Do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące zniesienia współwłasności, a w szczególności art. 618 § 2 i 3 (art. 688 KPC).
Zgodnie z art. 1035 KC jeżeli spadek przypada kilku spadkobiercom, do wspólności majątku spadkowego oraz do działu spadku stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności w częściach ułamkowych.
Instytucja zaliczania na schedę spadkową ma urzeczywistniać ideę równego traktowania dzieci i małżonka spadkodawcy w zakresie ich uprawnień do spadku i zmierza do przywrócenia właściwych proporcji dziedziczenia ustawowego, zachwianych poczynionymi przez spadkodawcę na rzecz jedynie niektórych spadkobierców nieodpłatnych przysporzeń majątkowych.
Zgodnie z art. 1039 § 1 KC jeżeli w razie dziedziczenia ustawowego dział spadku następuje między zstępnymi albo między zstępnymi i małżonkiem, spadkobiercy ci są wzajemnie zobowiązani do zaliczenia na schedę spadkową otrzymanych od spadkodawcy darowizn oraz zapisów windykacyjnych, chyba że z oświadczenia spadkodawcy lub z okoliczności wynika, że darowizna lub zapis windykacyjny zostały dokonane ze zwolnieniem od obowiązku zaliczenia. Przepis art. 1042 § 1 KC stanowi, że zaliczenie na schedę spadkową przeprowadza się w ten sposób, że wartość darowizn lub zapisów windykacyjnych podlegających zaliczeniu dolicza się do spadku lub do części spadku, która ulega podziałowi między spadkobierców obowiązanych wzajemnie do zaliczenia, po czym oblicza się schedę spadkową każdego z tych spadkobierców, a następnie każdemu z nich zalicza się na poczet jego schedy wartość darowizny lub zapisu windykacyjnego podlegającej zaliczeniu. Wartość przedmiotu darowizny oblicza się według stanu z chwili jej dokonania, a według cen z chwili działu spadku.(art. 1042 § 2 KC)
Jak wyjaśnił Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 19 listopada 2004 roku (II CK 155/14, L.), według art. 1042 § 1 KC zaliczenie na schedę polega na doliczeniu do spadku wartości darowizn podlegających zaliczeniu i jest to pierwsza czynność arytmetyczna po ustaleniu wartości spadku podlegającego podziałowi. Drugą czynność stanowi podział uzyskanej sumy między spadkobierców, stosownie do udziału w spadku wyrażonego ułamkowo (obliczanie schedy spadkowej każdego spadkobiercy). Trzecią czynnością jest zaliczanie darowizn czyli odjęcie od schedy wartości darowizny podlegającej zaliczeniu. Wynik dodatni oznacza konieczność spłaty przez spadkobiercę otrzymującego spadek w naturze. Ujemny wynik odejmowania oznacza, że spadkobierca uzyskał więcej niż przypadałoby mu, gdyby spadkodawca nie dokonał darowizny i tę część majątku zachował w postaci niezmienionej aż do otwarcia spadku; ale zgodnie z art. 1040 KC nadwyżki nie zwraca. Odmienny sposób zaliczania darowizny jako sprzeczny z art. 1042 § 1 KC nie ma podstaw. Podkreślenia wymaga ponadto, że na podstawie art. 1042 § 2 KC wartość przedmiotu darowizny oblicza się według stanu z chwili jej dokonania, a według cen z chwili działu spadku. Przyjęcie jakiejkolwiek innej daty ustalenia wartości przedmiotu darowizny narusza powyższy przepis (postanowienie SN z dnia 16 kwietnia 2000 roku, II CKN 892/98, L.).
Pojęcie darowizny użyte w art. 1039 § 1 KC należy rozumieć szeroko, jako obejmujące wszelkie przysporzenia pod tytułem darmym, które za życia spadkodawcy przeszły z jego majątku do majątku spadkobiercy (E. Niezbecka, w: A. Kidyba, Komentarz KC, t. 4, 2012, s. 358; post. SN z 27.9.2017 r., V CSK 50/17, Legalis; post. SN z 23.11.2012 r., I CSK 217/12, Legalis; post. SN z 9.12.2010 r., III CSK 39/10, Legalis), a nawet korzyści uzyskane na podstawie dyspozycji dokonanej w oparciu o art. 56 PrBank (E. Niezbecka, w: A. Kidyba, Komentarz KC, t. 4, 2012, s. 359; post. SN z 27.9.2017 r., V CSK 50/17, Legalis). W tym nurcie jako darowiznę w rozumieniu komentowanego przepisu kwalifikuje się wszelkie przysporzenia, także niemające formy prawnej darowizny, jeśli zostały uczynione nieodpłatnie, a intencją stron było dokonanie ich na poczet przyszłego spadku (E. Skowrońska-Bocian, J. Wierciński, w: J. Gudowski, Komentarz KC, t. 6, 2017, s. 423).
Jeśli spadkobierca otrzymał od spadkodawcy darowiznę, która przewyższyła wartość schedy spadkowej, nie musi zwracać nadwyżki, ale równocześnie nie jest uwzględniony przy dziale spadku. Do jej oszacowania przyjmuje się wartość z chwili działu spadku. Takie uregulowanie zawiera kodeks cywilny, przemawiają też za tym względy sprawiedliwości. Ustawodawca tymczasem upraszcza tę sytuację, wyłączając z operacji rachunkowej zarówno wartość takiej darowizny lub zapisu windykacyjnego (nie dolicza się ich bowiem do spadku podlegającemu podziałowi), jak i spadkobiercę obdarowanego lub mającego równocześnie status legatariusza windykacyjnego. Przyjmuje się, że pominięty spadkobierca został już zaspokojony wartością darowizny lub wartością przedmiotu zapisu windykacyjnego, a zatem nie należy mu się nic więcej ze spadku. Rozliczenie następuje zatem między pozostałymi spadkobiercami.
Dalszy zstępny spadkodawcy obowiązany jest do zaliczenia na schedę spadkową darowizny oraz zapisu windykacyjnego dokonanych przez spadkodawcę na rzecz jego wstępnego. Chodzi tu o sytuacje, w których wstępny spadkobiercy (bezpośredni beneficjent darowizny lub zapisu windykacyjnego) nie dożył otwarcia spadku lub jest tak traktowany.
Nie wyłącza się dopuszczalności określenia realnej wartości darowizny dokonanej w formie pieniężnej na podstawie innego miernika niż nominalne wartości określonej kwoty pieniężnej, jeżeli pomiędzy datą dokonania darowizny a datą otwarcia spadku nastąpi znaczny spadek siły nabywczej pieniądza, oraz, że ustalenia realnej wartości darowizny w formie pieniężnej można dokonać biorąc za podstawę rzeczy, które można było nabyć za darowane kwoty.
Ponadto zgodnie z art. 1043 KC przepisy o zaliczeniu darowizn na schedę spadkową stosuje się odpowiednio do poniesionych przez spadkodawcę na rzecz zstępnego kosztów wychowania oraz wykształcenia ogólnego i zawodowego, o ile koszty te przekraczają przeciętną miarę przyjętą w danym środowisku. W doktrynie wskazuje się, że miara kosztów wychowania i wykształcenia musi być ustalana indywidualnie, przy uwzględnieniu całokształtu sytuacji majątkowej i osobistej członków danej rodziny. Przyjmuje się, że koszty, o których tu mowa „przekraczać będą przeciętną miarę przede wszystkim wówczas, gdy wysoki poziom wykształcenia i wychowania jednego z dzieci osiągnięty zostaje kosztem pozostałych (E. Skowrońska-Bocian, w: Komentarz do KC, Ks. IV, 2007, s. 170).
Co do żądania waloryzacji darowizn, należało mieć na względzie, że w przypadku, gdy przedmiotem darowizny jest suma pieniężna zasadniczo dokonuje się jej doliczenia do spadku według wartości nominalnej. Jednakże, gdy pomiędzy dokonaniem darowizny, a zaliczeniem jej na schedę spadkową upłynął znaczny czas takie postępowanie może być krzywdzące dla zobowiązanego do spłat z tytułu działu spadku. Ustalenie realnej wartości przedmiotu darowizny służyć ma bowiem sprawiedliwemu rozłożeniu ciężaru wynikającego z obowiązku dokonania spłat jednej strony i korzyści uzyskiwanej przez uprawnionego w wyniku darowizny, z drugiej strony.
Wartość darowizn ustala się na według stanu z chwili jej dokonania, a według cen z chwili działu spadku (art. 1042 § 3 KC). Przy ewentualnej waloryzacji darowizn nie powinno brać się pod uwagę wyłącznie przesłanek z art. 3581§ 3 KC W przypadku darowizn chodzi bardziej o urealnienie świadczenia w sposób taki, aby nikt nie został pokrzywdzony.
Przypomnienia wymaga, iż wobec ogólnej reguły rozkładu ciężaru dowodu, wyrażonej w art. 6 KC ciężar udowodnienia faktu darowizny obciąża spadkobiercę, który domaga się jej zaliczenia na schedę spadkową. Natomiast na spadkobiercy, który otrzymał przedmiot darowizny, ale twierdzi, że nie podlega ona zaliczeniu, spoczywa ciężar udowodnienia, iż darowizna została dokonana ze zwolnieniem od obowiązku zaliczenia.
Sprawa sądowa opracowana przez Kancelarię
Wnioskodawca ostatecznie wnosił o dokonanie podziału majątku dorobkowego małżonków S. i T. K. (1) i zniesienia współwłasności przyjmując, iż udziały małżonków są równe, ustalenia że w skład małżeńskiej masy majątkowej wchodzą składniki wymienione w pierwotnym wniosku oraz ustalenia, że w wyniku podziału majątku dorobkowego małżonków i zniesienia współwłasności małżonków, w skład masy spadkowej po spadkodawcy S. K. wchodzą następujące składniki majątkowe: ½ udziału w prawie do lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (…) o wartości 143.500 zł, ½ udziału w prawie do lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (…) o wartości 130.000 zł, ½ środków finansowych zgromadzonych na rachunku bankowym przedsiębiorstwa spadkodawcy pod firmą (…) – Usługi (…) w Banku (…) VI Oddział we W. o wartości 16.382,46 zł, ½ środków finansowych zgromadzonych na osobistym rachunku bankowym spadkodawcy oraz uczestniczki postępowania T. K. (1) nr (…) w Banku (…) Oddział VI we W. o wartości 10.378,70 zł, ½ udziału w prawie własności samochodu osobowego marki T. (…) wyprodukowanego w 2000 r. o numerze rejestracyjnym (…) o wartości 2.000 zł. Nadto wnosił o ustalenie, że darowizna uczyniona przez spadkodawcę na rzecz uczestnika R. K. (1) wyczerpuje jego prawa do udziału spadkowego po zmarłym. Wnioskodawca domagał się również zasądzenia od uczestniczki postępowania T. K. (1) na jego rzecz kwoty 57.420,39 zł tytułem spłaty jego udziału w spadku. Wnioskodawca zaznaczył, iż wnosi o rozstrzygnięcie o spłatach należnych uczestnikom postępowania M. i R. K. (1) zgodnie z ich wnioskami oraz w przypadku zaliczenia przez Sąd darowizny jako prawidłowej i tym samym zwolnienia spadkobiercy R. K. (1) od zaliczenia przedmiotu darowizny na schedę spadkową, modyfikuje częściowo treść żądania w tym zakresie wnosząc o zasądzenie od uczestniczki postępowania T. K. (1) na swą rzecz kwoty 43.065,29 zł tytułem spłaty jego udziału w spadku.
Z uwagi na to, że nie dokonywano wcześniej podziału majątku wspólnego S. K. i T. K. (1), między którymi istniała (co było bezsporne) wspólność majątkowa małżeńska, konieczne było dokonanie działu majątku objętego wspólnością majątkową małżeńską w ramach niniejszego postępowania. Wnioskodawca zgłosił stosowne żądanie w piśmie.
W niniejszym postępowaniu strony nie domagały się ustalenia nierównych udziałów małżonków K. w zgromadzonym majątku, a ponadto żaden ze spadkodawców nie wystąpił z żądaniem wskazanym w art. 43 § 2 k. r.o. Z tego względu w punkcie II postanowienia sąd przyjął, że udziały małżonków K. w ich majątku wspólnym były równe.
W toku postępowania poza sporem w zasadzie pozostawało, że do majątku wspólnego S. K. i jego drugiej żony T. wchodzi spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (…) we W.. Prawo to małżonkowie nabyli w czasie trwania małżeństwa. W sprawie poza sporem pozostawało, że małżonkowie od początku pozostawali we wspólności ustawowej, której w żaden sposób nie modyfikowali ani nie wyłączali. Do nabycia prawa do lokalu doszło wskutek przekształcenia spółdzielczego lokatorskiego prawa do tego lokalu mieszkalnego. Odnośnie spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu wskazać należy bowiem, że zgodnie z art. 215 § 2 ustawy z dnia 16 września 1982 r. Prawo spółdzielcze w brzmieniu obowiązującym w 1990 r., spółdzielcze prawo do lokalu mieszkalnego przydzielone obojgu małżonkom lub jednemu z nich w czasie trwania małżeństwa dla zaspokajania potrzeb mieszkaniowych rodziny przysługuje im obojgu niezależnie od istniejącego między nimi ustroju małżeńskiej wspólności majątkowej. W przedmiotowej sprawie prawo do lokalu mieszkalnego zostało przydzielone małżonkowi S. K. w czasie trwania związku małżeńskiego z T. K. (1) i służyło ono zaspokojeniu potrzeb rodziny. Stanowiło zatem składnik majątku wspólnego małżonków. Ze względów opisanych powyżej sąd podzielił pogląd stron, iż przedmiotowe prawo weszło w skład majątku wspólnego S. K. i T. K. (1), co znalazło wyraz w pkt I podpunkt a) sentencji postanowienia.
Sąd przyjął, że wartość rynkowa spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu spadkowego według cen aktualnych to 266.000 zł.
Wnioskodawca zgłosił także do podziału środki pieniężne zgromadzone na dwóch rachunkach bankowych w (…): pierwszym należącym do uczestniczki T. K. (1) i spadkodawcy S. K. o nr (…) oraz drugim prowadzonym dla firmy spadkodawcy o nr (…).
Niewątpliwie środki zgromadzone na tych rachunkach stanowiły majątek wspólny spadkodawcy i T. K. (1). Jak stanowi bowiem art. 31 § 2 pkt 1 KRO do majątku wspólnego należą w szczególności pobrane wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków. Wynagrodzenie za pracę i dochody z innej działalności zarobkowej każdego z małżonków stają się składnikiem majątku wspólnego dopiero z chwilą ich pobrania. Pobraniem takim jest też wpłynięcie należności na rachunek bankowy małżonka. Niewątpliwie również do majątku wspólnego należy wierzytelność, której przedmiotem jest zwrot środków pieniężnych zgromadzonych na rachunku bankowym jednego z małżonków, jeżeli środki te stanowią majątek wspólny małżonków.
W rozpoznawanej sprawie nie budzi wątpliwości, że na obu rachunkach bankowych zgromadzone były środki z majątku wspólnego, powyżej kwestii nie traktowali również jako spornej uczestnicy postępowania.
Z informacji uzyskanych od (…) wynikało, że stan środków na rachunku bankowym o nr (…) w dniu śmierci spadkodawcy wynosił 20.757,41 zł i taką też kwotę Sąd uznał za wchodzącą w skład majątku dorobkowego małżonków. W tym miejscu zauważyć należy, że owszem aktualnie na rachunku dostępne są środki w kwocie 16.190,59 zł, jednakże wobec faktu, iż przedmiotowy rachunek bankowy był rachunkiem wspólnym uczestniczki T. K. (1) i spadkodawcy, a nadto nie zostało wyjaśnione z jakiego powodu kwota ta uległa zmniejszeniu, nie sposób było czynić dowolnych ustaleń w tym zakresie.
Na drugim z kont o nr (…) w dniu śmierci spadkodawcy znajdowały się natomiast środki w wysokości 32.764,77 zł, zaś dnia 31.12. kwota 31.602,42 zł ze względu na pobieranie przez bank opłat z tytułu prowadzenia konta i taką też wysokość środków Sąd przyjął jako wchodzącą w skład majątku małżeństwa K..
Dlatego też sąd ustalił jak w punkcie I podpunkt b), że w skład majątku dorobkowego wchodzą środki zgromadzone na rachunkach bankowych w banku (…) w łącznej kwocie 52.359,83 zł.
Wnioskodawca zgłosił także do podziału wchodzący w skład majątku wspólnego samochód marki T. (…) o numerze rej. (…), wyprodukowany w 2000 roku.
Wnioskodawca wniósł również o ustalenie, że darowizna uczyniona na rzecz uczestnika R. K. (1) wyczerpuje jego prawa do udziału spadkowego po zmarłym S. K.. Istotnie, jak wynikało z dowodu w postaci aktu notarialnego małżonkowie K. dokonali na rzecz swojego syna R. K. (1) – darowizny przysługującego im na prawach wspólności ustawowej spółdzielczego własnościowego prawa do lokalu mieszkalnego położonego we W. przy ul. (…). Jednakże kwestią najważniejszą w tym zakresie pozostawało zawarte w § 3 ust. 2 umowy darowizny oświadczenie małżonków, iż zwalniają R. K. (1) od zaliczenia na schedę spadkową przedmiotu niniejszej umowy.
W rozpoznawanej sprawie niewątpliwie ma miejsce sytuacja działu spadku między zstępnymi i małżonkiem, a zatem co do zasady spadkobiercy są wzajemnie zobowiązani do zaliczenia na schedę spadkową otrzymanych od spadkodawcy darowizn. W ocenie sądu w sprawie nie wykazano jednak, aby doszło do dokonania darowizn podlegających zaliczeniu na poczet schedy spadkowej, bowiem z zawartego w § 3 ust. 2 aktu notarialnego stwierdzenia w sposób nie budzący wątpliwości wynika, iż małżonkowie K. oświadczyli, że zwalniają R. K. (1) od zaliczenia na schedę spadkową przedmiotu niniejszej umowy darowizny.
Poczyniwszy wszystkie opisane wyżej ustalenia, Sąd oznaczył w punkcie III postanowienia skład spadku po S. K.. I tak, w skład spadku wchodzi udział wynoszący ½ w lokalu mieszkalnym położonym we W. przy ul. (…) o wartości 133.000 zł (1/2 x 266.000 zł), środki pieniężne w wysokości 26.179,91 zł (1/2 x 52.359,83 zł), wynoszący ½ udział w samochodzie osobowym T. (…) o wartości 2.000 zł (1/2 x 4.000 zł), zatem łącznie majątek o wartości 161.179,91 zł.
Kolejną kwestią wymagającą rozstrzygnięcia był sposób dokonania działu spadku po S. K. i podział majątku wspólnego małżonków K. Rozstrzygając o sposobie podziału majątku wspólnego i działu spadku sąd kierował się przede wszystkim zgodnym wnioskiem uczestników w tym zakresie, sposobem korzystania z majątku przez uczestniczki postępowania, a nadto stopniem zainteresowania uczestniczek poszczególnymi składnikami i ich faktycznymi potrzebami oraz wykonalnością orzeczenia w części dotyczącej zasądzenia spłaty.
W niniejszej sprawie strony ostatecznie zgodnie wskazały, że spółdzielcze własnościowe prawo do lokalu mieszkalnego przy ul. (…) we W. powinno być przyznane na współwłasność uczestniczkom T. K. (1) i M. K. (1). Uczestniczce T. K. (1) służy największy udział w tym prawie (7/8 części), natomiast M. K. (1) 1/8 udziału. Za przyznaniem prawa do lokalu uczestniczkom przemawiało również to, że obecnie to one zamieszkują w lokalu. Koszty utrzymania przedmiotowego lokalu ponosi w całości uczestniczka T. K. (1), natomiast wnioskodawca i uczestnik R. K. (1) zaspokajają swoje potrzeby mieszkaniowe w innych lokalach. Nadto strony zgodnie wnosiły o przyznanie uczestniczce T. K. (1) środków pieniężnych zgromadzonych na rachunkach bankowych oraz samochodu osobowego.
Odnośnie sposobu podziału środków zgromadzonych na rachunku bankowym sąd przyznał je w całości uczestniczce T. K. (1) mając na uwadze, że jest formalnym właścicielem rachunku, a wiec może środkami tymi swobodnie dysponować.
Przy ustalaniu sposobu podziału samochodu marki T. (…) o numerze rejestracyjnym (…) sąd kierował się w tym zakresie zgodną wolą stron. Sąd przyznał zatem zgodnie z wnioskiem uczestniczce postępowania T. K. (1) samochód uznając, iż jest to również o tyle uzasadnione, że jako jedyna osoba użytkuje ona ten pojazd.
Zgodnie z art. 212 § 2 KC rzecz, która nie daje się podzielić, może być przyznana stosownie do okoliczności jednemu ze współwłaścicieli z obowiązkiem spłaty pozostałych. Przepis ten znajduje odpowiednie zastosowanie również i w niniejszym postępowaniu. Po ustaleniu sposobu podziału majątku wspólnego i obu mas spadkowych, Sąd przystąpił wobec tego do ustalenia wysokości spłaty, która co do zasady powinna stanowić ekonomiczny ekwiwalent udziału wnioskodawców w rzeczy objętej podziałem. Jak już wcześniej wskazano, w skład spadku po zmarłym S. K. wchodzi udział w wysokości 1/2 części w prawie do lokalu, o wartości 133.000 zł. Zarówno uczestnicy, jak i wnioskodawca odziedziczyli udział wynoszący 1/4 części w spadku po S. K.. Postanowienie Sądu Rejonowego – XI Wydział Cywilny z dnia 4 marca 2014 r. XI Ns 420/12
W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.
Z wyrazami szacunku.
