Twoja sprawa z zakresu prawa spadkowego jest już wystarczająco stresująca. Nie powinieneś rozbijać banku tylko po to, aby upewnić się, że jesteś chroniony

Sprzedaż, darowizna, przekazanie, zniszczenie, kradzież, przywłaszczenie majątku z spadku przez spadkobiercę bez zgody i wiedzy pozostałych spadkobierców

Spadek to ogół praw i obowiązków majątkowych o charakterze cywilnoprawnym zmarłego spadkodawcy, które w chwili jego śmierci, w drodze dziedziczenia, przechodzą na spadkobierców. Spadkobiercy wstępują w ten sposób w prawa i obowiązki zmarłego, stają się jego następcami prawnymi pod tytułem ogólnym (sukcesja uniwersalna). Przedmiotem regulacji w prawie spadkowym jest przy tym nie tylko samo przejście majątku po zmarłej osobie fizycznej na inne osoby, ale i cały kompleks zagadnień związanych z tym przejściem majątku.

Nie wszystkie bowiem prawa i obowiązki zmarłego wchodzą w skład spadku, ale tylko takie, które mają charakter cywilnoprawny. Do spadku nie należą więc np. prawa i obowiązki o charakterze majątkowym, regulowane przepisami prawa administracyjnego lub finansowego, nawet wówczas gdy przepisy te posługują się konstrukcjami prawa spadkowego (nie mają bowiem charakteru cywilnoprawnego).

Do spadku nie wchodzą też prawa osobiste czy rodzinne (te są bowiem ściśle związane z osobą zmarłego). Spadkiem nie są objęte także środki zgromadzone w otwartych i pracowniczych funduszach emerytalnych na wypadek śmierci członka funduszu (te przechodzą na inne osoby poza regułami dotyczącymi spadku). Podstawowe znaczenie w tym zakresie, tj. w kontekście ustaleń które prawa i obowiązki majątkowe zmarłego wchodzą w skład spadku, poza przepisami ustawy, mają zaś także poglądy doktryny i orzecznictwa, określające charakter prawny konkretnych praw i obowiązków w ich prawnospadkowym kontekście.

Ustalenie składu spadku jest zabiegiem, który ma istotne znaczenie nie tylko dla kontynuacji niektórych stosunków prawnych po śmierci ich podmiotu, ale także wywiera wpływ na sytuację prawną osób trzecich. Wejście przez spadkobiercę w ogół praw i obowiązków majątkowych zmarłego otwiera bowiem m.in. drogę do odpowiedzialności spadkobiercy za długi spadkowe. Wyczerpujące wyliczenie wszystkich możliwych składników spadku – cywilnoprawnych praw majątkowych, sytuacji prawnych, obowiązków majątkowych nie jest ani możliwe. O tym, co wchodzi w skład spadku po danym spadkodawcy, decydują okoliczności konkretnego wypadku. Wchodzące w skład spadku prawa i sytuacje prawne, czyli aktywa spadku, oraz objęte spadkiem długi, czyli pasywa spadku, mogą być różnej wielkości. W konsekwencji różna może być wartość spadku.

Sprzedaż, darowizna, przekazanie, zniszczenie, kradzież, zabranie, przywłaszczenie majątku z spadku dziedziczenia przez spadkobiercę bez zgody i wiedzy pozostałych spadkobierców Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria

W skład spadku wchodzą najczęściej:

1) z zakresu prawa rzeczowego:

a) prawo własności nieruchomości oraz rzeczy ruchomych,

b) użytkowanie wieczyste,

c) ograniczone prawa rzeczowe, z wyjątkiem użytkowania oraz służebności osobistych,

d) posiadanie w zakresie dziedzicznego prawa rzeczowego lub obligacyjnego,

e) obowiązki związane z prawami rzeczowymi wchodzącymi w skład spadku, np. obowiązki właściciela nieruchomości wynikające z tzw. prawa sąsiedzkiego;

2) z zakresu prawa zobowiązań:

a) prawa (wierzytelności) i obowiązki (długi) wynikające z umów nazwanych, nienazwanych i mieszanych, chyba że co innego wynika z charakteru danej umowy (np. z uwagi na element zaufania właściwy danej umowie),

b) prawa (wierzytelności) oraz obowiązki (długi) wynikające z innych zdarzeń powodujących powstanie zobowiązania, a więc prawa i obowiązki wynikające z bezpodstawnego wzbogacenia, z czynów niedozwolonych, z prowadzenia cudzych spraw bez zlecenia;

3) z zakresu prawa rodzinnego i opiekuńczego:

a) prawa i obowiązki wynikające z małżeńskiej wspólności majątkowej,

b) roszczenia o zapłatę zaległych rat alimentacyjnych i odpowiadające im obowiązki;

4) z zakresu prawa spadkowego:

a) roszczenia i odpowiadające im obowiązki z tytułu zapisu zwykłego,

b) roszczenia i odpowiadające im obowiązki z tytułu tzw. zapisu naddziałowego, c) roszczenie o zachowek i odpowiadający mu obowiązek zaspokojenia tego roszczenia;

5) liczne prawa i obowiązki majątkowe przewidziane w wielu szczególnych aktach prawnych dotyczących prawa handlowego, spółdzielczego, wekslowego, czekowego itd.

Według art. 684 KPC, w sprawie o dział spadku sąd ustala skład i wartość spadku. Z przepisu tego nie wynika, według jakich zasad ustala się skład i wartość spadku. Jak to wyjaśnił Sąd Najwyższy w uchwale z dnia 27 września 1974 r., III CZP 58/74 (OSNCP 1975, nr 6, poz. 90), w dziale spadku stan spadku ustala się według chwili otwarcia spadku, jego zaś wartość według cen z chwili dokonania działu. Wcześniej takie samo stanowisko, co do tych zagadnień, zostało wyrażone w uchwale pełnego składu Izby Cywilnej Sądu Najwyższego z dnia 15 grudnia 1969 r., III CZP 12/69 (OSNCP 1970, nr 3, poz. 39) oraz orzeczeniu Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 1950 r., C. 72/50 (OSN 1951, nr 1, poz. 12). Odnośnie do zagadnienia według jakiej chwili należy oszacować przedmioty spadkowe, mimo braku uregulowania ustawowego tej kwestii należy przyjąć, że, następuje to według cen obowiązujących w chwili działu spadku, tj. według takich samych reguł, jakie przyjęto w kodeksie cywilnym przy obliczaniu zachowku (art. 995 KC) oraz przy darowiznach podlegających zaliczeniu do spadku (art. 1042 § 2 KC). Przyjęcie natomiast, że stan spadku ustala się na chwilę jego otwarcia jest konsekwencją uwzględnienia przepisów prawa materialnego dotyczących spadku. W szczególności z art. 922 § 1 KC. wynika, że spadek – który otwiera się z chwilą śmierci spadkodawcy (art. 924 KC) – stanowi ogół praw majątkowych i obowiązków zmarłego. Tak ustalony stan spadku w chwili jego otwarcia, w zakresie aktywów, stanowi przedmiot działu spadku. Zmiany w tym stanie, w okresie między otwarciem spadku a jego działem np. spowodowane sprzedażą rzeczy wchodzącej w skład spadku, podlegają w chwili działu spadku stosownemu uwzględnieniu i ewentualnemu rozliczeniu. Spadkobiercy bowiem ponoszą skutki zmian w stanie spadku, gdyż do wspólności majątku spadkowego, zgodnie z art. 1035 KC, stosuje się odpowiednio przepisy o współwłasności ułamkowej.

W postępowaniu o dział spadku sąd, zgodnie z art. 686 KPC, rozstrzyga o wzajemnych roszczeniach spadkobierców z tytułu posiadania i używania przedmiotów spadkowych, pożytków i przychodów, poczynionych nakładów i spłaconych długów spadku. W uzasadnieniu uchwały Sądu Najwyższego z dnia 30 maja 1980 r., III CZP 26/80 (OSNCP 1980, nr 12, poz. 229) wyjaśniono, że przed działem spadku spadkobierca, dziedziczący to może rozporządzać poszczególnymi przedmiotami należącymi do spadku tylko za zgodą pozostałych spadkobierców albo po uzyskaniu stosownego rozstrzygnięcia sądowego (art. 1058 w zw. z art. 1035 i art. 199 KC). Jeżeli taki spadkobierca dokonał rozporządzenia bez wymaganej zgody albo uzyskania rozstrzygnięcia sądowego, to w postępowaniu o dział spadku sąd rozstrzyga o wynikłym stąd i zgłoszonym roszczeniu, jako dotyczącym posiadania poszczególnych przedmiotów należących do kręgu współspadkobierców dziedziczących to (art. 686 KPC). Samo rozporządzenie udziałem spadkobiercy w przedmiocie należącym do spadku, zgodnie z art. 1036 KC, wymaga zgody pozostałych spadkobierców. W braku zgody któregokolwiek z pozostałych spadkobierców rozporządzenie jest bezskuteczne o tyle, o ile naruszałoby uprawnienia przysługujące temu spadkobiercy na podstawie przepisów o dziale spadku.

Sprzedaż, darowizna, przekazanie, zniszczenie, kradzież, , zabranie, przywłaszczenie majątku z spadku dziedziczenia przez spadkobiercę bez zgody i wiedzy pozostałych spadkobierców

Inną natomiast kwestią jest zbycie przez jednego ze spadkobierców bez zgody pozostałych spadkobierców przedmiotu wchodzącego w skład spadku. Takie rozporządzenie, zgodnie z art. 1035 w zw. z art. 199 KC, jest nieważne. Dotyczy to także, w związku z art. 1058 KC. Jeżeli jednak w chwili działu spadku nie może nim być już objęty przedmiot wchodzący w skład spadku, którym samodzielnie rozporządził jeden ze spadkobierców bez zgody pozostałych spadkobierców, rozliczeniu powinna podlegać jego wartość ustalona na chwilę działu spadku i według stanu na dzień otwarcia spadku, tak jakby przedmiot ten nadal wchodził w skład masy podlegającej podziałowi. Podstawę materialnoprawną takiego żądania stanowią przepisy o czynach niedozwolonych (art. 415 KC) w związku z przepisami materialnoprawnymi o współwłasności w częściach ułamkowych i dziale spadku. Należy mieć tu dodatkowo na uwadze, że także według art. 363 § 2 KC, jeżeli naprawienie szkody ma nastąpić w pieniądzu, wysokość odszkodowania powinna być ustalona według cen z daty ustalenia odszkodowania, chyba że szczególne okoliczności wymagają przyjęcia za podstawę cen istniejących w innej chwili. Jedynie w przypadku zbycia, przez spadkobiercę przedmiotu wchodzącego w skład spadku bez zgody pozostałych spadkobierców, „usprawiedliwionego” określonymi okolicznościami, np. ze względu na jego właściwości, czy nieuchronność – tak jak miało to miejsce w odniesieniu do części nieruchomości spadkowych – wszczęcia postępowania wywłaszczeniowego, przyjąć należy, iż spadkobierca ma obowiązek wydania pozostałym spadkobiercom uzyskanej w zamian korzyści majątkowej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 12 czerwca 1974 r., III CRN 83/74), a w razie działu spadku rozliczenia tej korzyści majątkowej.

Sprzedaż, darowizna, przekazanie, zniszczenie, kradzież, przywłaszczenie majątku z spadku przez spadkobiercę bez zgody i wiedzy pozostałych spadkobierców

Podobne zasady zostały także przyjęte w orzecznictwie Sądu Najwyższego dotyczącym rozliczeń dokonywanych przy podziale majątku wspólnego – do którego, zgodnie z art. 46 KRO, mają odpowiednie zastosowanie przepisy dotyczące działu spadku – gdy przed dokonaniem podziału majątku wspólnego jeden z małżonków bez zgody drugiego zbył przedmiot wchodzący w skład tego majątku. W orzeczeniu z dnia 18 sierpnia 1958 r., 1 CR 547/58 (OSN 1959, nr II, poz. 58) Sąd Najwyższy przyjął, że w razie zbycia nieuzasadnionego przedmiotów wspólnych przez jednego z małżonków i tym samym wyrządzenia drugiemu małżonkowi szkody, temu ostatniemu należy się odszkodowanie w wysokości wartości połowy zbytego przedmiotu. Roszczenia z tego tytułu należy traktować analogicznie jak roszczenia z tytułu zwrotu wydatków z majątku wspólnego na majątek osobisty jednego z małżonków i w związku z tym odpowiednie odszkodowanie zasądzić w oparciu o przepis art. 26 KRO art. 134 KZ (odpowiednik obowiązującego art. 415 KC).

W postanowieniu z dnia 20 stycznia 1974 r., III CRN 384/73 dotyczącym podziału majątku wspólnego, Sąd Najwyższy, odwołując się do art. 684 KPC, przyjął, że skład majątku wspólnego ustala się w zasadzie według stanu w dacie ustania wspólności. Tylko w wypadkach wyjątkowych, gdy jeden z małżonków celowo wyzbywa się przedmiotów należących do majątku wspólnego przed ustaniem wspólności, przedmioty te lub ich równowartość podlegają rozliczeniu przy podziale. W postanowieniu z dnia 4 listopada 1999 r., II CKN 523/98 Sąd Najwyższy potwierdził, że przedmiotem podziału mogą być jedynie przedmioty majątkowe, które były objęte wspólnością w chwili jej ustania i które nadal znajdują się w majątku małżonków jako objęte ich współuprawnieniem w częściach ułamkowych. Każdy z małżonków może jednak żądać rozliczenia z tytułu nieuzasadnionego zbycia przez drugiego małżonka składników majątku wspólnego w czasie trwania wspólności majątkowej. Roszczenie takie ma charakter odszkodowawczy i znajduje podstawę ogólną w art. 415 KC.

leży od indywidualnych potrzeb i preferencji. Ważne jest, aby wybrać kancelarię, która spełni Twoje oczekiwania i pozwoli Ci uzyskać jak najlepszy wynik w Twojej sprawie.Zasady rozliczenia w dziale spadku wartości zbytego przez jednego ze spadkobierców przedmiotu wchodzącego w skład spadku, według jego wartości z chwili działu spadku, nie zmienia okoliczność, że w chwili zbycia tego przedmiotu, spadkobierca-zbywca legitymował się postanowieniem o stwierdzeniu nabycia spadku, według którego – wbrew rzeczywistemu stanowi rzeczy – był jedynym spadkobiercą. Zgodnie bowiem z przepisami określającymi skutki wynikające z prawomocnego postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku, orzeczenie to stwarza jedynie podważalne domniemanie, że osoba wymieniona w tym postanowieniu jest spadkobiercą (art. 1025 § 2 KC). Postanowienie to nie ma charakteru konstytutywnego i poza skutkiem wynikającym z art. 1027 KC – uzyskanie dokumentu legitymizującego spadkobiercę wobec osób trzecich niebędących spadkobiercami – służy ochronie osób trzecich działających w dobrej wierze, które z osobą wymienioną w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku, dokonują czynności prawnych mających za przedmiot rozporządzenie prawem należącym do spadku (art. 1028 KC). Wydanie postanowienia o stwierdzeniu nabycia spadku z pominięciem osoby, która jest współspadkobiercą spadku albo wchodzącego w jego skład nie pogarsza sytuacji tej osoby, wynikającej z art. 1035 i nast. KC, wobec pozostałych spadkobierców (por. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 20 listopada 1992 r., III CZP 140/92, OSNCP 1993, nr 4, poz. 64). Za taką wykładnią przemawia dodatkowo argument, że każdy spadkobierca, także ten pominięty w postanowieniu o stwierdzeniu nabycia spadku, ponosi odpowiedzialność za długi spadku.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego przyjęto, że ocena okoliczności, które – zgodnie z art. 212 § 2 KC w zw. z art. 1035 KC – decydują o przyznaniu rzeczy jednemu ze współspadkobierców, należy do sądów rozpoznających sprawę merytorycznie, a Sąd kasacyjny mógłby ją zakwestionować tylko wtedy, gdyby była rażąco błędna lub oparta na stwierdzeniach oczywiście sprzecznych z dokonanymi ustaleniami (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 27 kwietnia 2000 r., I CKN 268/00, z dnia 28 marca 2003 r., IV CKN 13/01). W postanowieniu z dnia 27 kwietnia 2000 r., I CKN 268/00 (por. również postanowienie z dnia 3 października 2008 r., I CSK 82/08, Lex nr 548746) Sąd Najwyższy wyjaśnił, że kodeks cywilny nie zawiera przykładowego katalogu okoliczności, o których mowa w art. 212 § 2 KC, pozostawiając dokonanie wyboru sądowi. Dokonując przydziału rzeczy wchodzącej w skład spadku, sąd powinien rozważyć usprawiedliwione interesy wszystkich uprawnionych (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 8 czerwca 1983 r., III CRN 111/83). Postanowienie Sądu Najwyższego – Izba Cywilna z dnia 24 sierpnia 2011 r. IV CSK 521/10

Sprzedaż, darowizna, przekazanie, zniszczenie, kradzież, zabranie, przywłaszczenie majątku z spadku dziedziczenia przez spadkobiercę bez zgody i wiedzy pozostałych spadkobierców

Przestępstwo przywłaszczenia spadku i majątku

Przestępstwo określone w art. 284 § 1 KK jest przestępstwem materialnym do dokonania, którego ustawa wymaga powstania skutku, w postaci utraty przez właściciela (posiadacza) lub osobę posiadającą inne prawo do rzeczy tej rzeczy w wyniku działania sprawcy lub utraty prawa majątkowego. Według wypracowanego w doktrynie i orzecznictwie stanowiska przez przywłaszczenie powszechnie rozumie się rozporządzenie jak swoją własnością cudzą rzeczą ruchomą lub cudzym prawem majątkowym, z wykluczeniem osoby uprawnionej (W. Świda I. Andrejew, W. Świda, W. Wolter, Kodeks karny, s. 614; O. Górniok (w:) System Prawa Karnego, t. 4, s. 409). Rozporządzeniem jest z kolei zewnętrzne zachowanie się sprawcy polegające na włączeniu rzeczy do swojego majątku albo wykonywanie w stosunku do niej w inny sposób uprawnień właścicielskich (por. A. Marek., T. Oczkowski, Przywłaszczenie, 2015 r., s. 103). Reasumując zatem tę część rozważań należy stwierdzić, że z przestępstwem przywłaszczenia mamy do czynienia, gdy pokrzywdzony traci rzecz lub prawo majątkowe i gdy dochodzi do tego w wyniku rozporządzenia tą rzeczą lub prawem majątkowym przez sprawcę.

W przeciwieństwie do kradzieży sprawca przywłaszczenia nie zabiera cudzego mienia ruchomego w celu przywłaszczenia, lecz bezprawnie rozporządza cudzą rzeczą ruchomą, która znalazła się w jego legalnym, nie bezprawnym, posiadaniu. Dla oceny zachowania sprawcy mają więc znaczenie zarówno moment wejścia w posiadanie rzeczy, jak i moment rozporządzenia rzeczą.

Porada prawna zachowek PoznańInnymi słowy można przyjąć, że przywłaszczeniem w rozumieniu przepisu art. 284 § 1 KK jest tylko bezprawne, z wyłączeniem osoby uprawnionej, rozporządzenie rzeczą ruchomą albo prawem majątkowym znajdującymi się w posiadaniu sprawcy, przez włączenie jej do swojego majątku i powiększenie w ten sposób swego stanu posiadania lub stanu posiadania innej osoby albo wykonywanie w inny sposób w stosunku do nich uprawnień właścicielskich, bądź też ich przeznaczenie na cel inny niż przekazanie właścicielowi. Warunkiem koniecznym dla bytu tego przestępstwa jest zatem to, aby sprawca rozporządził daną rzeczą lub prawem majątkowym w określony sposób i w wyniku takiego działania doprowadził osobę uprawnioną do jej utraty.

W orzecznictwie przyjmuje się, że „o bycie przestępstwa przywłaszczenia rzeczy decyduje nie tylko samo jej zatrzymanie, a nawet używanie wbrew woli właściciela, ale cel ostateczny – definitywne włączenie mienia (rzeczy) do majątku sprawcy” (wyr. S.A. w Białymstoku z dnia 29 listopada 2012 r., sygn. akt II AKA 115/12). Samo zatrzymanie cudzej rzeczy i używanie jej dla zysku, któremu nie towarzyszy zamiar zatrzymania tej rzeczy na własność, nie stanowi znamion sprzeniewierzenia, gdyż przy tym przestępstwie zachowaniu sprawcy musi towarzyszyć animus rem sibi habendi, a więc wola (zamiar) zatrzymania cudzej rzeczy dla siebie lub innej jeszcze, niż powierzający mu je, osoby.

Sprzedaż, darowizna, przekazanie, zniszczenie, kradzież, przywłaszczenie majątku z spadku dziedziczenia przez spadkobiercę bez zgody i wiedzy pozostałych spadkobierców Poznań Warszawa adwokat radca prawny prawnik kancelaria

W piśmiennictwie wskazuje się, że ze względu na fakt władania (posiadania) rzeczą lub prawem majątkowym przez przywłaszczającego przed dokonaniem przywłaszczenia, samo przywłaszczenie musi zostać przez niego w odpowiedni sposób zamanifestowane na zewnątrz. Owo uzewnętrznienie przywłaszczenia przyjmować musi postać zachowania, uniemożliwiającego osobie, której przysługuje odpowiednie prawo do rzeczy, swobodne nią rozporządzić. Przywłaszczenie wyrażać się może w rozmaitych formach, które dostatecznie wyraźnie symbolizują zerwanie przez sprawcę więzi łączącej cudzą rzecz z jej właścicielem i włączenie tej rzeczy do majątku sprawcy lub traktowanie tej rzeczy w inny sposób, jako swojej własności. Manifestacja zamiaru włączenia przez sprawcę rzeczy do swojego majątku dokonywać się może w różnorodnych formach, istotne jest jednak to, aby sprawca uzewnętrznił wolę zerwania więzi łączącej właściciela z rzeczą i włączenia jej do swojego majątku lub traktowania rzeczy przez sprawcę jak własnej (Zob. M. Dąbrowska-Kardas, Komentarz do art. 284 KK, SIP Lex-el.).

Strona podmiotowa przestępstwa z art. 284 § 1 KK ma charakter umyślny i kierunkowy. Sprawca zatem musi działać w ściśle określonym celu, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy (mienia). Nie wystarcza, by sprawca godził się na możliwość przywłaszczenia, musi on bowiem tego chcieć i musi to być jego celem.

Wartości przedmiotu czynności wykonawczej przestępstwa przywłaszczenia nie można bezrefleksyjnie utożsamiać z wysokością szkody, jaka w związku z tym czynem została faktycznie poniesiona przez określoną osobę. Należy bowiem uświadomić sobie, że wartość przedmiotu czynności wykonawczej przywłaszczenia, podobnie jak np. kradzieży, stanowi kategorię obiektywną. Sprawca przywłaszczenia uzurpuje sobie wyłączny tytuł prawny do cudzej rzeczy (prawa majątkowego), który przedstawia pewną wartość rynkową. Taka też jest wartość zamachu zrealizowanego przez sprawcę takiego przestępstwa. Im większa jest ta wartość, tym większy jest ciężar gatunkowy czynu przestępnego.

Znamiona czynu z art. 284 § 1 KK realizuje sprawca, który uzurpuje sobie wyłączny tytuł do cudzej rzeczy ruchomej lub prawa majątkowego i zachowuje się w taki sposób, jakby był jej właścicielem lub jakby to prawo jemu przysługiwało. Przykładem takich zachowań są: oddawanie przedmiotu do używania innej osobie, zamiana przedmiotów lub praw z osobą trzecią, obciążenie zastawem lub hipoteką, zbycie przedmiotu lub prawa, zrzeczenie się prawa. Przywłaszczenie jest przestępstwem tzw. jednorazowym, a nie wieloczynowym. Jest ono popełnione w momencie, gdy sprawca dokonuje takiej dyspozycji rzeczą ruchomą lub prawem majątkowym, która dowodzi, że uzurpuje sobie prawo własności. Tak więc sprawca przywłaszczenia jest właściwie uzurpatorem, a nie osobą, której rzeczywiście przysługuje cywilnoprawny status właściciela. Z samej istoty przywłaszczenia wynika, że jest to działanie bezprawne. Jedną z fundamentalnych zasad prawa cywilnego, obowiązującą przy pochodnym przejściu własności, jest reguła nemo plus iuris in alium transferre potest quam ipse habet (nikt nie może przenieść więcej praw niż sam posiada). Zatem zbywanie cudzego prawa przez sprawcę przywłaszczenia jako działanie dokonywane przez osobę do tego nieuprawnioną, przynajmniej co do zasady, będzie bezskuteczne.

W przypadku jakichkolwiek pytań bądź wątpliwości, pozostajemy do Państwa dyspozycji, prosimy przejść do zakładki kontakt.

Z wyrazami szacunku.

Adwokat Mateusz Ziębaczewski

Mateusz Ziębaczewski to doświadczony adwokat i jedyny w swoim rodzaju specjalista od prawa spadkowego w Polsce. Swoją wiedzą i umiejętnościami służy klientom, pomagając im w najbardziej skomplikowanych sprawach spadkowych. Z naszą kancelarią współpracują najbardziej znani profesorowie, doktorzy prawa oraz byli ministrowie, gdyż cenią jakość, pewność i bezpieczeństwo jakie oferujemy.

email telefon LinkedIn

Zobacz pozostałe wpisy autora

Kancelaria Prawa Spadkowego w Poznaniu